Rozdział 5.

Poranny prysznic, kawa i długi niedzielny spacer z Fado. Na całe szczęście nie spotkałam Zbyszka. Wczoraj głupio wyszło. Zastanawiam się, co sobie pomyślał. Raczej nie spodziewał się takiego zachowania z mojej strony. Pewnie liczył na kolejną przygodę, a tu psikus. Jedyne, co muszę mu przyznać to, to że całuje dobrze, cholernie dobrze. Na samą myśl o tym oblizuję dolną wargę i lekko ją przygryzam.

- Wracamy. – mówię do boksera.

 Czy wspominałam już, że nie lubię niedzieli? Każda wygląda tak samo – sprzątanie, pranie i zakupy. Moja lodówka jak zwykle świeci pustkami, a jedyne jedzenie w domu to psie chrupki. W każdą niedzielę wyjątkowo tęsknię za mamą. W rozciągniętych dresach, bokserce i z bardzo niechlujnym, roztrzepanym kucykiem wywijam tyłkiem w każdą możliwą stronę – sprzątanie bez muzyki to w końcu nie sprzątanie. Spoglądam na Fado i zastanawiam się czy coś rozumie, bo patrzy na mnie jak na jakąś idiotkę. Widok chyba nie jest ciekawy, ponieważ przewraca się na bok i śpi sobie w najlepsze. On to ma życie. Do moich uszu dobiega dzwonek do drzwi i bez większego wahania idę i szybko je otwieram.

- Siemanko. – szybko całuję przyjaciółkę w policzek i wpuszczam ją do środka.

- Widziałaś się w lustrze? – pyta Ewelina, po czym rzuca się na kanapę.

- Co Ty chcesz? – spoglądam na swoje odbicie i jeszcze bardziej czochram włosy. – Wyglądam zabójczo. – zaczynam się śmiać.

- Ciekawe, co by powiedział ten Twój siatkarzyk.

- Nie jest mój. – wywracam oczami na jej słowa.

- Opowiadaj jak było na imprezie. Łukasz coś odwalił?

- A skąd wiesz? – spoglądam na nią. – Dalej kręcisz z tym ochroniarzem? – mrużę oczy.

- Weź się ogarnij i chodźmy na miasto. Po drodze pogadamy.

Wychodzimy z klatki i pierwsze, co rzuca się moim oczom to Bartman, który akurat wychodzi z sąsiedniej klatki w towarzystwie Kubiaka.

- O siema Karola! – krzyczy  Kubiak i zaczyna do mnie machać. Liczyłam na to, że nas nie zauważą.

- Hej. – swój wzrok od razu przesuwam na Bartmana, który zaczyna się śmiać. Teraz pytanie - śmieje się ze mnie czy do mnie? Automatycznie robię dzióbka, zawsze tak robię, kiedy zastanawiam się nad czymś. Ewelina oczywiście to zauważa i widzę, że zaczyna się ze mnie nabijać. Natomiast Zbyszkowi chyba się to podoba, bo kolejny raz nie odrywa wzroku od moich ust. Odezwie się w końcu czy dalej będziemy stać w takiej ciszy? Mierzymy się wzrokiem, a Ewelina z Kubiakiem wymieniają spojrzenia między sobą, a nami. Nie mam pojęcia ile to trwa, ale nie mogę już wytrzymać. Zaciskam mocniej policzki, żeby nie zacząć się śmiać.

- Lecimy na miasto. Wy chyba też się śpieszycie, więc do zobaczenia. – mówię krótko i odwracam się na pięcie.

- Narazie. – w końcu się odzywają.

- Co to było?! – Ewelina wybucha śmiechem, gdy wsiadamy do jej samochodu.

- Zaraz Ci opowiem. – sama w końcu mogę zacząć się śmiać. Po chwili ruszamy, a gdy przejeżdżamy obok Audi Bartmana, posyłam mu jeszcze buziaka.

Zaspałam i za chwilę muszę być w biurze. Przyjeżdżają jacyś ludzie na spotkanie i szef mnie zabije, jeśli się na nim nie pojawię. Wychodzę z klatki i zamieram.

- Samochodziku, nie dzisiaj. – mówię z rezygnacją, kiedy widzę kapcia w przedniej oponie. – Cholera! – krzyczę i zła kopię w koło.

- Dzień dobry. – nagle znikąd pojawia się Zbyszek.

- Zajebisty. – mówię pod nosem i szukam telefonu.

- Pomóc Ci? – przygląda mi się.

- Nie trzeba. – unoszę wzrok i wybieram numer taksówek.

- Daj spokój. Podrzucę Cię.

- Nie trzeba. – powtarzam zła.

- Nie to nie. – mówi i odchodzi w stronę swojego auta.

- Poczekaj! – klnę pod nosem i wołam go.

- Chodź! – kiwa głową. – Wieczorem się tym zajmiemy. – Patrzcie Państwo, Zbigniew umie zmienić koło, mówię w myślach i wywracam oczami. Stara się być miły, ale i tak jestem już wkurzona.

- A Ty nie śpieszysz się na trening? – pytam, kiedy odwracam się i dostrzegam torbę na tylnym siedzeniu.

- Zdążę. – zadowolony włącza radio i rusza. Na szczęście nie było korków i jestem na styk.

- Dziękuję. – posyłam mu jeden z moich słodkich uśmiechów i nie obchodzi mnie czy wyglądam naturalnie, czy jak idiotka.

- O której kończysz?

- Co?

- Wpadnę po Ciebie.

- Nie zapędzaj się.

- Wolisz wracać taksówką? Jak chcesz. – wiem, że ma rację. Z nim będzie szybciej i wygodniej.

- Niedługo dam Ci znać. – mówię, kiedy otwieram drzwi i zaczynam wysiadać.

Dzień dłuży mi się niemiłosiernie. Prezesik ma spotkanie za spotkaniem i wszystkimi się wyręcza.

- Jeszcze godzinka. – mówię pod nosem, gdy spoglądam na zegarek. W tej samej chwili dostaję wiadomość od Bartmana. Wpatruję się w wyświetlacz i nie bardzo rozumiem, o co mu chodzi. Zgodnie z wiadomością prosto po pracy jadę na halę. Ochroniarz widać wie o moim przyjściu, gdyż uśmiecha się i bez słowa wpuszcza mnie do środka. Na sali trwa trening. Na trybunach dostrzegam dziewczynę Kubiaka, Olimpię. Macham jej i zaczynam iść w jej stronę.

- Cześć. – całuje mnie w policzek.

- Cześć. – odwzajemniam gest.

- Dobrze, że jesteś. – szybko podbiega do mnie Zbyszek.

- Co się stało? – pytam całkiem poważnie.

- Trening się przedłużył. – szczerzy się.

- No, i?

- No, i nie zdążyłbym po Ciebie przyjechać. Niedługo kończymy poczekaj chwilkę.

- Chyba Cię powaliło Bartman! – wkurzam się. – Trzeba było napisać, o co chodzi, a nie kazać mi jak najszybciej przyjeżdżać!  Wzięłabym taksówkę i po problemie!

- Żaden problem.

- Jak dla kogo! Wiesz, że muszę wyjść z Fado. – każda wymówka dobra, komentuję w myślach.

- Nazwałaś psa Fado? – nie wiem nawet, kiedy Kubiak pojawił się obok nas.

- Zawsze to lepsze niż Bobek.

- Jak w filmie. – uśmiecha się Olimpia.

- No.

- Nazwałaś go tak, bo podobał Ci się film czy… - kontynuuje Michał.

- Nie lecę na Zakościelnego, jeśli oto Ci chodzi. – patrzę na niego z politowaniem. – Nie mój typ. – dodaję pod nosem.

- A jaki jest Twój typ? – uśmiecha się i zerka na Bartmana. Ile oni mają lat? Przenoszę wzrok na Zbyszka.

- Oczywiście, że całe życie marzyłam i czekałam na przystojnego…, wysokiego…, zielonookiego bruneta. – mówię prowokująco i przygryzam wargę. – Z Yorkiem. – dodaję na końcu. Zbyszek kręci tylko głową.  Kubiak z Olimpią zaczynają się śmiać.

- Nabijaj się, nabijaj.

- Wcale się z Ciebie nie nabijam. – zaciskam usta, żeby zachować powagę.

- Jeszcze pożałujesz. – nachyla się, całuje mnie w policzek i szepcze do ucha. Co to ma być?! Co on sobie wyobraża?

- Chłopcy! – przywołuje ich trener.

- Poczekaj na mnie. – mówi Bartman, a w jego ustach brzmi to jak rozkaz.

- Chodźmy szybko na małą kawę. – proponuje brunetka.

- Z chęcią. Nie będziemy tu siedzieć.

- Mówiłaś, że nie lubisz kawy. – w jego oczach znowu pojawiają się te iskierki. A niech mnie, zapamiętał.

- A no tak, patrz zapomniałam. – robię minę niewiniątka. – Więc chodźmy na coś innego. – spoglądam na dziewczynę i zaczynam się śmiać.

***

- Ciężko Ci idzie z tym zdobywaniem. – Kubiak zaczyna się ze mnie nabijać, kiedy dziewczyny wychodzą, a my wracamy do treningu.

- Co jest Zibi?! – podchodzi do nas Patryk. – Zaliczać było łatwiej niż wyrywać?

- Śmiejcie się, śmiejcie. Jeszcze zobaczycie. – wiem, że Karola będzie moja. Od samego początku na mnie leci.

- Nie możemy się doczekać.

- Najpierw zacznij się przy niej odzywać. Rano wyglądałeś jakbyś zapomniał języka w gębie. – i to się nazywa przyjaciel?

- A może to taki podryw? Wiecie na nieśmiałego? – dołącza do nich Wojtaszek.

- I na psa. – znowu odzywa się Czarnowski. – Jak tam te Wasze romantyczne spacerki przy świetle księżyca? – porusza brwiami.

- Z yorkiem. – wszyscy wybuchają śmiechem.

***

Wsiadamy do samochodu i panuje między nami cisza. 

- Chyba się nie obraziłeś? - sama nie wiem, czemu przyszło mi to do głowy.

- A powinienem? -spogląda na mnie kątek oka.

- Nie, bo i za co. - wzruszam ramionami.

- I tak pożałujesz.

- Grozisz mi? - odwracam się ciałem w jego stronę tak, że plecami opieram się o drzwi.

- Obiecuję. - znowu ten jego cwaniacki uśmieszek.

- Zobaczymy. - ciekawe, co mu chodzi po głowie.

- Dziewczyno, co ja z Tobą mam. - zaciska usta. On robi dzióbka! Mojego dzióbka! Cholera, tym razem to ja nie mogę oderwać wzroku od jego ust.

- Jeszcze nic. - po chwili udaję mi się wydusić słowo i wracam do normalnej pozycji. Nawet nie wiem, kiedy minęła nam droga, ale podjeżdżamy właśnie pod blok. - Zmęczony? - pytam, gdy odpinam pas.

- Jeszcze mam dużo sił.

- Świetnie. - jest pewny siebie, a mnie to bawi. Wyciągam z torebki kluczyki od toyoty i rzucam mu je na kolana. - Więc zmienisz mi koło tak, jak obiecałeś.

___________________________________________________________________________

Oto kolejny rozdział :). Tak jak zapowiadałam przez jakiś czas postaram się dodawać dwa razy w tygodniu. Później zobaczę, jak będę się wyrabiać. Tymczasem na następny zapraszam w piątek :).

Jak już na pewno zauważyłyście ulubionym słowem Karoli jest 'cholera', a pies odgrywa w jej życiu dużą rolę, więc często będzie się tutaj pojawiał ;). Pozdrawiam :).

Nowy rozdział na: I don't know what I want