Rozdział 8.

Wściekła wychodzę z mieszkania siostry. Czy ja zawsze o wszystkim muszę dowiadywać się ostatnia? Jak ja nienawidzę, kiedy ktoś robi coś za moimi plecami! Wyciągam telefon i wybieram dobrze znany mi numer. Minęło tyle czasu, a kolejne cyferki wybieram jak z automatu.

- Karolinka. – na sam dźwięk jego głosu wywracam oczami.

- Musimy pogadać.

- Skarbie, teraz nie mogę.

- Kiedy? – na jego słowa nawet nie zwracam uwagi. I tak nic by to nie dało.

- Wieczorem w klubie?

- Dobra.

- Do zobaczenia.

Szykuje się super wieczór… Wsiadam do samochodu, kiedy zaczyna dzwonić mój telefon. Cholera, jeszcze jego mi teraz do szczęścia potrzeba. Wykrzywiam się, kiedy na wyświetlaczu wyskakuje numer Zbyszka.

- Halo.

- Tęskniłaś?

- Co?! – dziwię się jeszcze bardziej.  Kolejny…  Jest jakiś taki radosny, roześmiany.

- Pytałem czy się stęskniłaś. – w oddali słychać jakieś śmiechy. No, tak, przecież dziś wraca. Pewnie jest z kumplami. Cholera! Skoro dziś wraca, to dzisiaj jest ta impreza…

- Wręcz przeciwnie. Taka cisza, spokój. Samotne spacery to coś, co uwielbiam. –patrząc, w lusterko poprawiam włosy. Wiem, że i tak nie odpuści.

- Widzimy się wieczorem? Wpadnę o 20.

- Eee… Zbyszek…

- Nawet nie mów, że nie idziesz. – robi się poważny.

- No, właśnie… A gdzie jest ta impreza?

- No… Wszyscy chcą iść tu gdzie ostatnio… - o proszę. Nawet dobrze się składa.

- Dobra, to o 20.

Co poprawia humor prawdziwym dziewczynkom? Poza zakupami i kosmetyczką, bo na to nie mam czasu, oczywiście fryzjer. Z podciętymi, wycieniowanymi i pięknie ułożonymi włosami kończę się szykować. Ostatnie pociągnięcie ust pomadką i dzwonek do drzwi. Idealnie. Sięgam po torebkę i gotowa staję przed Zbyszkiem, który zjeżdża mnie wzorkiem z góry na dół.

- Długo jeszcze będziesz się tak gapił? – odwracam się do niego tyłem i zamykam drzwi.

- Wyglądasz… - kątek oka spoglądam na niego i widzę jak przygryza wargę.

- Tak, wiem… - przerywam mu. Wymijam go i idę w stronę windy. – Chociaż wygraliście?

- A jakby inaczej. Nie oglądałaś?

- Myślisz, że nie mam, co robić tylko siedzieć przed telewizorem i się na Ciebie gapić?

- Z tego, co wiem to ogląda się mecz, a nie siatkarzy… - no moje policzki wkrada się rumieniec,  a on przybiera tą swoją cwaniacką pozę. Punkt dla niego. Zamykają się drzwi windy, a ja czuję oddech Zbyszka na swoim karku.
- Co robisz?
- Chciałaś do tego wrócić. - Odwraca mnie w swoją stronę i zaczyna całować.
- Może kłamałam?
- Wątpię. - łapie mnie w pasie i wpija się w moje usta.

Dawno nie bawiłam się tak dobrze. Kolejne drinki z dziewczynami, kolejne tańce ze Zbyszkiem. Wydawać by się mogło, że wszystko jest idealnie, ale co jakiś czas rozglądam się za Łukaszem.

- Karola, teraz idziesz z nami na mecz. – oznajmia wesoła już Olimpia.

- Jeszcze zobaczymy. – puszczam jej oczko. W tym samym momencie czuję na kolanie dłoń bruneta. Przenoszę wzrok na niego, a on nachyla się nade mnie.

- Mówiłem już, że pięknie wyglądasz? – szepcze mi do ucha, a ja nie mogę się powstrzymać i zaczynam się śmiać. Patrzy na mnie zdezorientowany.

- Zbysiu. – teraz to ja się unoszę i szepczę mu do ucha. – Nie bądź banalny. – muskam go w policzek.

- A co tam u Izy? - Kubiak zaskakuje mnie swoim pytaniem.

- W porządku. - mówię niepewnie. Nie wiem, dlaczego Łasko z Czarnowskim zaczynają się śmiać.

- Zbyszek się chwalił, że byli razem na spacerze.

- A czym tu się chwalić? - przenoszę na niego wzrok.

- Nie słuchaj ich. - obejmuje mnie i marszczy czoło.

- Ty na spacerze z dzieckiem? - Olimpia również nie może w to uwierzyć. - Ja bym się bała, że je zgubi. - dziewczyna zwraca się do mnie.

- Trafna uwaga. - chłopaki wybuchają śmiechem.
- Chyba nie było tak źle? - ponownie spoglądam na Zbyszka.
- Pewnie, że nie!

Wracam z łazienki i na chwilę przystaje. Cały wieczór na niego czekałam, tylko dlaczego stoi koło siatkarzy…

- Karolinka! – uśmiecha się na mój widok i składa pocałunek na moim policzku.

- Daruj sobie.

- Wiedziałem, że się za mną stęsknisz. – spoglądam na Łukasza i na siatkarzy. To nie jest dobre miejsce na rozmowę.

- Musimy pogadać.

- Rozmawiajmy.

- Tutaj?

- Wolisz na osobności? – mierzę go wzrokiem. Co za palant.

- Możesz mi wytłumaczyć, co mają znaczyć te Twoje obiadki i kolację z moimi rodzicami?! – unoszę wzrok.

- Skarbie, nie denerwuj się tak. – podchodzi bliżej, lecz ja wymierzam palcem w jego klatkę piersiową.

- Przypominam Ci, że to moi rodzice, a nie Twoi.

- Przypominam Ci, że łączą nas interesy.

***

Nie bardzo rozumiem, co tu się dzieję. Z dużym zaciekawieniem przysłuchujemy się rozmowie Karoli z tymi lalusiem. Szatynka wygląda na coraz bardziej zdenerwowaną.

- Przestań chrzanić! Obydwoje wiemy, co to za interesy.

- Karolinko.

- Nie mów tak do mnie! – chyba na serio nie lubi, gdy tak się do niej zwraca. Spoglądam na Kubiaka, który tylko wzrusza ramionami.

- Karola. Tak lepiej?! – w końcu i goguś podnosi głos. – My się po prostu o Ciebie martwimy.

- My, czyli kto?!

- Ja i Twój tata. Spójrz na siebie. Co robisz ze swoim życiem?! Wszystko odrzucasz. Uparłaś się, że ze wszystkim dasz sobie radę. Jeździsz tym gratem, mieszkasz w jakiejś małej klitce na obrzeżu miasta. A praca?! Co z Twoimi marzeniami, planami?! Nie o noszeniu kawy marzyłaś. Nie chciałaś pracować u ojca? Mogę to zrozumieć, ale przecież miałaś wiele innych możliwości.

- Gówno Cię obchodzi, co robię ze swoim życiem. Od dawna nie jesteś już jego częścią. Odwal się ode mnie!

***

Zdecydowanie to nie było dobre miejsce na taką rozmowę. Wzbudzamy niemałe zainteresowanie wśród wszystkich. Łukasz nachyla się i zaczesuje mi włosy za ucho.

- A to kto? Kolejny chłopak? – szepcze mi na ucho po czym odsuwa się ode mnie. – Który to już? Żaden mi nie dorównuje? – na jego słowa spoglądam na lożę i wybucham głośny śmiechem.

- Proszę Cię, chyba żartujesz. – opieram dłonie o biodro. – Z tego, co wiem to Ty masz problem ze znalezieniem mojej kopii. O ładną buźkę nieciężko, gorzej z głową, co? Jak chcesz możesz mi podesłać jedną z tych swoich laluń. Chętnie je podszkolę, żeby nie przynosiły Ci wstydu. – o dziwo Łukasz również zaczyna się śmiać, chociaż wiem, że pewnie skręca się w środku. Wkurzyłam go i ośmieszyłam, a tego nie lubi. Kręci głową i ponownie przybliża się do mnie.

- Jak zwykle zabawna. Zabawna i urocza.– kciukiem muska mnie po policzku. – Wrócimy do tej rozmowy. – dodaje, po czym odchodzi.

- Frajer. – mówię pod nosem, kiedy siadam przy stoliku. – Twoje? – spoglądam na Zbyszka i na piwo, które przed nim stoi. Brunet kiwa głową, a ja biorę szklankę i zaczynam je pić. – Sory. – zwracam się do niego, jak i do reszty. – Nie chciałam zepsuć Wam zabawy.

- No, co Ty! Daj spokój. –  wszyscy zaprzeczają, a ja tak wiem, że pewnie robią to tylko dlatego, że są mili. Chwilę później zachowują się, jakby zapomnieli o całym zajściu. Znowu każdy bawi się w najlepsze. Każdy oprócz mnie i Zbyszka.

- Wszystko ok.? – posyłam mu delikatny uśmiech.

- Pewnie. A u Ciebie?

- Jak najbardziej. – dokańczam piwo i bawię się słomką. – Może się urwiemy? – sama nie wiem, czemu mu to proponuję.

- Myślałem, że dobrze się bawisz. – mówi to jakoś tak obojętnie.

- Zawsze mogę lepiej. – nasze spojrzenia się spotykają. Unoszę brew i czekam na jego odpowiedź. Już po chwili widzę rządek jego białym zębów i błysk w oczach. Chwilę później siedzimy w taksówce. Dojeżdżamy pod nasz blok. Jest taka piękna, ciepła noc. Nie wiem, na co ochotę ma Zbyszek, ale ja zdecydowanie nie chcę wracać do mieszkania. Siadam na ławce przed klatką.

- Co robisz? – pyta wyraźnie zdziwiony, kiedy staje przede mną.

- Zasłaniasz.

- Robię Ci cień? – zaczyna się śmiać.

- Nie, zasłaniasz księżyc, baranie.

- Zapamiętam sobie. – mówi rozbawiony i siada obok mnie. Jak zwykle rozmawiamy o wszystkim po kolei, żartujemy tak, że aż policzki bolą mnie od śmiechu.

- O co chodziło z tym kolesiem? – wiedziałam, że nie przejdzie obok tego obojętnie. Widzę jak czeka na moją odpowiedź.

- Na serio chcesz o tym gadać? – odwracam się w jego stronę i pomału zatrzymuję dłoń na jego udzie. Zbyszek jednak nic sobie z tego nie robi. Cały czas przygląda mi się taki poważny. Między nami zapada cisza. Wiem, że to ja muszę ją przerwać. – Uciekam. – mówię po chwili.

- Co?

- Uciekam. – powtarzam. – Nie umiem się zaangażować. Uciekam, kiedy zaczyna robić się poważnie. Przytłacza mnie to. – ku mojemu zdziwieniu brunet zaczyna się śmiać. – Co Cię tak śmieszy? – nie wiem, który raz dzisiejszego wieczora mierzę go wzrokiem.

- Ja się nie angażuję. – poprawia włosy i wyciąga nogi. – W jakimś sensie ja też uciekam.

- Co masz na myśli?

- Uciekam za nim zrobi się poważnie. – zastanawiam się nad sensem jego słów.

- Czysty seks, zero zobowiązań? – patrzę na niego kątek oka. Moje słowa trochę zbijają go z tropu.

- Dobrze powiedziane.

- Teraz rozumiem…

- Co?

- Stąd ten Twój słaby bajer.

- Słaby bajer?! – oburza się.

- Słaby to mało powiedziane. No, tak słynny siatkarz to laski same pchają Ci się do łóżka. W podrywaniu jesteś kiepski.

- W niczym nie jestem kiepski. Zapamiętaj to sobie! – delikatnie szturcha mnie ramieniem.

- Czekaj, czekaj. – nagle przychodzi mi coś do głowy. – A więc, mnie też chciałeś przelecieć?

- Nie… - speszył się. Mam Cię. Jeden – jeden. W końcu pokazuje swoje prawdziwe oblicze. Widać opinia nie wzięła się z kosmosu.

- Nie? – pytam prowokująco, ale z nutką rozczarowania.

- To znaczy tak…Nie...Tak.... - mówi niepewnie.

- Chciałeś? Już nie chcesz? - ze mną nie tak łatwo Panie Bartman.

- Karola… - wciąż jest zmieszany. Jest słodki.

- Myślę, że cały czas chcesz. – wstaję z ławki i zaczynam iść w stronę klatki. Zbyszek podrywa się za mną. Otwieram drzwi i odwracam się do niego. – Wiesz, co? Nie umiem się zaangażować, ale nie sypiam z pierwszymi lepszymi. – wchodzę do środka.

- Ja też nie. – przystaję i odwracam głowę w jego stronę. Patrzę na niego jak na kretyna. Widać nie tylko ja nie umiem trzymać języka za zębami.

- Interesujące. – zjeżdżam go wzrokiem i zamykam za sobą drzwi.

- Ale Karola! – słyszę jego głos, lecz niż sobie z tego nie robię. – To nie tak…

____________________________________________________________________________

Oto kolejny rozdział :). Nie do końca jest taki, jaki miał być, ale nie miałam głowy zmieniać, za co przepraszam :(. Pewnie liczyłyście na trochę inne zakończenie imprezy, ale cóż :). Wszystko w swoim czasie :). Następny w czwartek. Pozdrawiam :)

Udanych Walentynek! :) I to czysty przypadek, że tutaj również mało romatycznie :P , żeby nie było, że to moja niechęć do tego dnia ;).

Nowy rozdział na I don't know what I want