Rozdział 9.

Sobota. Wychodzimy z chłopakami z szatni i wchodzimy na halę, na której siedzi już spora część kibiców. Tydzień. Przez cały tydzień nie rozmawiałem ani nie widziałem się z Karolą. Telefon ma wyłączony, a w mieszkaniu jej nie. Nie wychodziła z Fado. Jej samochodu też nie widziałem ani razu. Nie wiem, co się ze mną dzieję. Cały tydzień chodzę jak struty. Za każdym razem, gdy wracałem do mieszkania z nadzieją patrzyłem w stronę jej okien. Nie sądziłem, że szatynka potraktuje to, aż tak poważnie. To zwykłe nieporozumienie. Właśnie kończy się rozgrzewka i za chwilę kolejny ważny mecz, a ja nie mogę się skupić. Szukam jej na trybunach. Nic z tego. Nigdzie jej nie ma. Pierwszy gwizdek i muszę odsunąć to wszystko od siebie. Próbuję skupić się na grze najmocniej jak tylko umiem. Po meczu nie mam ochoty na zdjęcia i autografy. Siedzę i rozciągam się razem z resztą chłopaków.

- Dalej dąsasz się z powodu tej laski? – Patryk zaczyna temat i pozostali od razu go podłapują.

- Nie mów, że tak Cię wzięło.

- Nic mnie nie wzięło. 

- Właśnie widać. – komentuje Misiek. – Starzejesz się czy co?
- Tak szybko dała Ci kosza?
- Nie gadaj, że jest taka niedostępna.
- A może w końcu trafiłeś na kogoś, kto nie zauważa tego Twojego uroku?
- I czar prysł. Koniec z mitem o boskim Bartmanie.

- Weźcie dajcie mi spokój. – już wolę rozdać kilka autografów, niż ich słuchać. Wstaję, odwracam się i już mam zamiar odejść, kiedy słyszę znajomy głos.

- Zbyszek!

- Iza?! – dziwę się na widok dziewczynki i od raz rozglądam się za Karolą. – Co Ty tu robisz?

- Iza! – nagle pojawia się przy nas jakiś wysoki facet. – Ile razy mówiłem Ci, że masz nie uciekać? Przepraszam Pana. – zwraca się do mnie. Patrzę na niego, ale przed oczami mam Karo. Na słowo uciekać przypomina mi się nasza ostatnia rozmowa.

- Tato, ale to nie jest obcy! Ja go znam. To jest Zbyszek. Kolega cioci. - blondynka zaczyna się tłumaczyć.

- W porządku. – w końcu zwracam się do mężczyzny. - A Karola jest tutaj? – pytam z nadzieją.

- Nie, nie ma. Nie będziemy przeszkadzać. Chodźmy. – mężczyzna wyciąga dłoń w stronę dziewczynki.

- Z ciocią zawsze tu przychodzę! – blondynka robi smutną minkę i chyba tym próbuje wpłynąć na ojca. – Biorę podpisy. Proszę!
- Kochanie, nie mamy czasu.
- O, patrz tato! A to jest Pan Miś. – podchodzi do Kubiaka. – Dzień dobry. - mężczyzna jest wyraźnie zaskoczony zachowaniem, a może bardziej słowami wypowiedzianymi przez córkę.

- Cześć Iza. – Kubiak przybiją z nią piątkę.
- Widzisz? Jego też znam. Z ciocią lepiej się chodzi na mecze. – wszyscy zaczynają się śmiać.

- Iza!

- A właściwie czemu Karola nie przyszła? – udaję głupiego. Skoro on nie wiedział, że się znamy, na pewno nie wie o tym małym incydencie.

- Dopiero wróciła z tej delegacji. Iza chodź, bo ciocia przyjedzie po Fado. Musimy jechać.

- No, dobra. Do widzenia. – przystaje i macha do nas.

- Do widzenia. – odpowiadamy chórkiem, jak w szkole.

- Dobra jest. – Łasko wciąż nie może przestać się śmiać, kiedy zostajemy sami. A w mojej głowie krążą jedynie myśli o Karoli. Była w delegacji, więc nie wyjechała przeze mnie. Skoro wróciła to muszę ją odwiedzić...

***

 < M U Z Y K A >

 No teasin...

 You waited long enough...
Go deep...

Cały tydzień poza domem. Jak dobrze w końcu wrócić do siebie. Wchodzę do mieszkania i pierwsze, co robię to biorę długą kąpiel. Całą niedzielę spędziłam u siostry, a wieczorem dowiedziałam się o tym wyjeździe. Tak szybko się pakowałam, że nawet zapomniałam ładowarki. Włączam telefon i zasypuje mnie kilkanaście wiadomości. Sieć, jakieś konkursy, Ewelina i Zbyszek. Biedaczek, chyba się przejął. Wkładam do piekarnika pizzę, kiedy po mieszkaniu rozbiega się dźwięk dzwonka do drzwi.

- Serio?! – patrzę na Bartmana z bukietem czerwonych róż i zaczynam się śmiać. – Róże? Serio?!

- Mam jeszcze to. – z zza pleców wyciąga butelkę z winem.

- Lepiej. Dużo lepiej. – zabieram ją od niego, odwracam się i idę do kuchni. Zbyszek idzie za mną z bukietem. – Masz tu szklankę na te swoje badyle. Nie mam wazonu. – Brunet bierze naczynie ode mnie, stawia je na stole, a obok kładzie kwiaty i podchodzi bliżej. – Dość sporo tych sms’ów jak na jeden tydzień… - przygryzam wargę i patrzę w te jego błyszczące, zielone oczy.

- Nie odzywałaś się.

- Zapomniałam ładowarki. Miałam tylko służbowy.

- Z niego nie mogłaś? – to zarzut? Ma mi to za złe? Może i mogłam, ale nie chciałam. Chciałam potrzymać go w niepewności. Byłam ciekawa czy się tym przejmie, czy to oleje. Widać, wyszło lepiej, niż się spodziewałam.

- Nie miałam numeru. – wyginam usta i delikatnie wzruszam ramionami.

- Może czas…

- Na co? – przerywam mu i pytam prowokująco.

- Żebyś go do niego wpisała? – porusza brwiami.

- Już myślałam, że powiesz, że powinnam nauczyć się go na pamięć. – uśmiecham się szeroko, a Zbyszek po raz pierwszy dzisiejszego wieczoru zaczyna się śmiać. – Robisz postępy, chociaż te kwiaty to banał.

- Kobiety lubią kwiaty.

- Jakie kobiety Ty znałeś? – teatralnie wywracam oczami i kręcę głową. Nie wiem ile czasu stalibyśmy wpatrzeni w siebie, ale do rzeczywistości przywołuje mnie pikanie piekarnika. - Przepraszam. - mówię, kiedy wpycham się między niego, a szafkę. Celowo ocieram się o niego, po czym odsuwam się od razu, gdy wyjmuję talerze. - Głodny? – odwracam się i idę do salonu. – Jedną pizzą to się raczej nie najemy… - nakładam nam po kawałku i siadam naprzeciwko Zbyszka.

- Nie jestem głodny.

- Nie to nie. Żałuj. - z apetytem sięgam po kawałek i zaczynam jeść. Zbyszek nie spuszcza ze mnie wzroku i zaczyna mnie to peszyć. Nie lubię jeść, kiedy ktoś się na mnie non stop gapi. - Rozumiem, że nie możesz się napatrzeć, ale nie musisz tak się gapić. - wywracam oczami, wstaję od stołu i idę na kanapę. Sięgam po pilota i włączam telewizor. Po chwili Zbyszek siada obok mnie.
- Możemy porozmawiać?  - spoglądam na niego, lecz nic nie odpowiadam. Szykuje się poważna rozmowa? Chyba jeszcze nie zrozumiał, że nie lubię niczego, co jest poważne. - Karola… Źle mnie wtedy zrozumiałaś… - brunet przekręca się do mnie, a i ja robię to samo. Siedzimy twarzą w swoją stronę. Zbyszek przysuwa się coraz bliżej mnie.

- Myślę, że zrozumiałam Cię bardzo dobrze. – zaczynam skubać dolną wargę. Sama nie wiem, dlaczego taką frajdę sprawia mi drażnienie się z nim. Za każdym razem patrzy na moje usta z takim pożądaniem. Dziś się nie peszy. Jest pewny siebie.Swoją drogą to urocze, że ciągle o tym myśli. Zależy mu na moim zdaniu? Interesujące.

- Naprawdę nie to miałem wtedy na myśli na myśli. – nachyla się i całuje mnie w policzek.
- Czyżby? - Czuję jego wargi na swoim policzku, jego oddech drażni moje ucho. - Myślę, Zbyszku, że właśnie to miałeś na myśli. – wciąż siedzimy bez ruchu.

- Myślałem, że uciekłaś… - zmienia temat? Wie, że mam rację.

- Źle mnie zrozumiałeś. - powtarzam jego słowa, odsuwam się i znowu patrzę mu w oczy. Przykładam dłoń do jego twarzy i głaszczę go po policzku. – Uciekam, kiedy robi się poważnie... - przejeżdżam palcem po jego ustach. - A nie kiedy mam iść z kimś do łóżka. – zadowolona z siebie oblizuję dolną wargę. Tego się nie spodziewał. Znowu go prowokuję.

- Ach tak? – chyba zaczyna mu się to podobać. Sam przyjmuje ten swój prowokujący ton głos i cwaniacki uśmieszek. – Faktycznie, myślę, że źle Cię zrozumiałem. – zadowolony łapie mnie za podbródek i delikatnie muska moje usta. Jego wargi są takie miękkie i ciepłe. Prostuję się i odwzajemniam pocałunki. Przeczesuję jego włosy i zaplatam palce na jego szyi. Zbyszek całuje coraz namiętniej. Językiem drażni moje podniebienie. Jego pocałunki są coraz śmielsze. Moje nozdrza drażni woń jego perfum. Jedną ręką wciąż trzyma na moim policzku, a drugą wędruje na moje plecy. Przyciska mnie do siebie i wsuwa dłoń pod moją bokserkę. Zaczyna całować mnie po szyi i po ramionach. Czuję na nich jego gorący oddech. Na mojej skórze zostaje wilgotny ślad po jego języku. Obejmuje mnie w pasie i już po chwili siedzę na nim okrakiem. Przygryzam płatek jego ucha i drażnię jego szyję językiem. Jestem coraz bardziej napalona. Coraz mocniej ściska mnie w środku. Zbyszek muska mnie po dekolcie, a na moim ciele pojawia się gęsia skórka. Mocno i gwałtownie łapię go za włosy i odchylam jego głowę do tyłu. Z ust brunetą wydobywa się syknięcie, a ja wpijam się w jego usta. Widać, że podoba mu się taki obrót akcji. Coraz mocniej przyciska mnie do siebie. Przesuwa dłonie z moich pleców na pośladki i mocno za nie chwyta. Serce wali mi jak szalone, jemu zresztą też. Słychać nasze przyśpieszone oddechy.Obydwoje jesteśmy siebie spragnieni.

- Chyba... Powinieneś... Iść. – wypowiadam między kolejnymi pocałunkami.

- Chyba żartujesz. – Zbyszek prostuje się, patrzy mi w oczy i ciężko oddycha. Ma na mnie ochotę i nawet tego nie ukrywa. Jest napalony, a wyraz jego twarzy mnie rozbawia. Nie wierzy w to, co słyszy. Cały czas trzyma mnie mocno za biodra. Nie odrywam od niego wzroku. Wygląda jakby zaraz miał się na mnie rzucić. Pomału przykładam palec do jego klatki piersiowej i powoli zjeżdżam nim coraz niżej. Robię to subtelnie i z zmysłowo. W skupieniu patrzymy się sobie w oczy. Drugą ręką podwijam jego koszulkę i zaczynam zataczać palcami kółka na jego twardym brzuchu. Jego mięśnie są napięte. Przesuwam dłoń jeszcze niżej, a Zbyszek bierze głęboki oddech, kiedy zahaczam o jego pasek. Przygryzam wargę i z uśmiechem nachylam się nad nim i gryzę go za dolną wargę.

- Żartuję. – puszczam mu oczko i zatrzymuję dłoń na twardej wypukłości jego jeansów. W jego oczach pojawiają się te iskierki niegrzecznego chłopca. Łapie mnie za włosy i gwałtownie przyciąga do siebie.
- Lubisz mnie drażnić, co... - bardziej stwierdza, aniżeli pyta i zachłannie wpija się w moje usta. Całuje tak zachłannie, że przerywa dopiero, kiedy nie możemy złapać tchu. Unosi się do góry i kładzie mnie na kanapie.
- Tam jest sypialnia. - szepczę pomiędzy kolejnymi pocałunkami, a brunet odrywa się od moich ust i spogląda na wskazany przez moją rękę kierunek. Drugi raz powtarzać nie muszę. Po chwili leżymy na mojej satynowej, czerwonej pościeli i w pośpiechu zrywamy z siebie ubrania.
- Niegrzeczna dziewczynka z Ciebie. - szepcze mi do ucha, kiedy pozostaję jedynie w czarnej, koronkowej bieliźnie. Klęczy przede mną i uśmiecha się szeroko. Wygląda przy tym tak seksownie. Kiedy przesuwa dłoń z mojej szyi na brzuch kolejny raz przechodzą mnie ciarki.
- Długo będziesz jeszcze gadał? - przygryzam paznokieć wskazującego palca i zjeżdżam wzrokiem po jego sylwetce. Musze przyznać, że w tych białych bokserkach prezentuję zadziwiająco dobrze. Oplatam go nogami w pasie i przyciągam do siebie. Na jego usta wkrada się uśmiech, a nasza bielizna ląduje gdzieś w rogu pokoju.

_____________________________________________________________________________

Oczywiście jak zwykle jest nie do końca tak, jak chciałam, żeby było, ale nie będę narzekać :). 
No, w końcu musiało się coś zdarzyć :P.  Następny w czwartek :).