Rozdział 19.

Zdenerwowana z trudem trafiam kluczem w zamek, co jeszcze bardziej wyprowadza mnie z równowagi. Nie rozumiem reakcji Zbyszka. Okej, mógł się zdenerwować, ale żeby wpaść w taki szał? Bez przesady. Nie jest moim ojcem czy mężem. Nikt nie będzie mi mówił, co mam robić. Jeśli myśli, że będzie mnie kontrolował i prowadził za rączkę to się grubo myli! Najbardziej wkurza mnie to, że on nie ma o niczym zielonego pojęcia. Nawet nie dał mi szans na jakiekolwiek wyjaśnienia.

- Pokłóciliście się? – z rozmyśleń wyrywa mnie smutny głos Izy.  Spoglądam na nią, a ona stoi z wykrzywionymi ustami  i widzę jak zamykają się jej oczka.

- Nie… Skąd. – biorę ją za rączkę i prowadzę do łazienki. – Myj zęby i idziemy spać.

- Mama z tatą jak krzyczą to się kłócą. – spoglądam na nią ze zdziwieniem. Do tej pory sądziłam, że nasze idealne małżeństwo nie kłóci się w ogóle. Swoją drogą kto normalny od czasu do czasu się nie kłóci? Nie mam sił zaprzątać sobie myśli Bartmanem i jego kretyńskim zachowaniem. Wystarczy, że sama mam z tym problem, a jeszcze on mi będzie robił jakieś wyrzuty. Zmęczona kładę się do łóżka i staram się wyrzucić z głowy wszystkie myśli.

Nie sądziłam, że sprawy ze zwolnieniem się są tak samo zajmujące i męczące jak same starania o zatrudnienie. Wszędzie jakieś papierki, zwariować można!

- Ile jeszcze? – wzdycham, kiedy pani Basia z kadr wyciąga kolejną teczkę.

- Ciekawe kto przyjdzie na Twoje miejsce. – mówi, popijając kawę. – Wiesz już coś może? Oby nie jakaś głupia małolata. - No, tak, zapomniałam, że to jedna z największych plotkach w biurze.

- Nie wiem…

- Ciężko będzie Ci dorównać. Prezes tyle razy mówił, że jesteś niezastąpiona…  Pokłóciliście się? Zrobił Ci coś? – zaskoczona marszczę brwi i z rozbawieniem zaczynam kręcić głową. Wszystko staje się jasne… W głowie mi się nie mieści skąd ten pomysł, że z nim sypiam. Stare, znudzone życiem plotkary. Pewnie same miałby na niego ochotę.

- Jeszcze coś? – pytam zniesmaczona, a chwilę później z ulgą stąd wychodzę.

- Karolina! – o wilku mowa, myślę, kiedy odwracam się w stronę Pana Boskiego. – Wszystko załatwiłaś?

- Tak. Nawet nie wiesz jak jestem Ci wdzięczna, że pozwalasz mi odejść tak z dnia na dzień.

- Jesteś pewna swojej decyzji? – staje tuż obok i opiera się o ścianę. Wlepia we mnie  szare spojrzenie.

- Bez problemu znajdziesz kogoś na moje miejsce.

- Wiem, po prostu…

- Dzięki za wszystko. – kładę dłoń na jego ramię i uśmiecham się życzliwie. Pewnie nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo mi pomógł i ile znaczyło dla mnie to, że ktoś zatrudnił mnie nie dzięki znajomości z moim ojcem. - Do zobaczenia. - nie ma sensu tego przedłużać.

- Z pewnością.  – spoglądam na niego niepewnie i powolnym krokiem idę w stronę wyjścia. Co to miało być? A ta jego mina? Odwracam się delikatnie, a on wciąż stoi tu gdzie stał i odprowadza mnie wzrokiem. Uśmiecha się, unosi dłoń i subtelnie zaczyna machać. Przygryzam wargę i odmachuje, a w środku, aż się we mnie wszystko przewraca. Z nieznanym mi do tej pory uczuciem wsiadam do samochodu, odpalam silnik, lecz za nim odjeżdżam, wygrzebuję z torebki telefon. Nic. Dalej żadnej wiadomości, ani nieodebranych połączeń. Jeśli myśli, że to ja będę go przepraszać i za nim biegać to niech sobie żyje z nadzieją… Jego niedoczekanie… Łukasz nie musi wiedzieć, że tak szybko udało mi się wszystko załatwić. Odezwę się do niego jutro. Jeden wolny wieczór należy mi się od życia, a co!

Uderzam pięścią w stół, a po chwili opieram czoło o jego blat. Zdenerwowana, a raczej wściekła, wracam do domu i na nic nie mam sił. Gdzie moje wspaniałe życie? Mam dość! Codziennie jestem coraz bardziej zła i mam coraz mniejszą chęć do życia. Marzę, aby zaszyć się w mieszkaniu, w łóżku pod kołdrą i z niego nie wychodzić. Nie wiem, co ja sobie myślałam, nie wytrzymam z Łukaszem ani jednego dnia, ani jednej nocy w tym pieprzonym klubie. To nie dla mnie, nie na moje nerwy. Przysięgam albo mu coś zrobię, albo co gorsza mu ulegnę. O czym ja myślę? Otwieram szeroko oczy. Chyba raczej już nie myślę. Idiotka. Druga zarwana noc z rzędu. Jestem zmęczona i niewyspana, a do tego umieram z głodu. Lodówka świeci pustkami, tak jak kiedyś… Spoglądam w stronę popiskującego i pomrukującego boksera.

- I co teraz? – podchodzę do niego i siadam na podłodze. Trochę to śmieszne, że akurat Zbyszek kojarzy mi się z pełną lodówką. – Tęsknisz za nim? – unoszę jego mordkę i głaszczę go za uchem. – Nie, niemożliwe. Nie ma za kim. – wzdycham. Nie ma za kim… Faktycznie?

< M u z y k a > 

Wychodzę z klatki. Kilka metrów dzieli mnie od mojego ukochanej Toyoty, gdy nagle pojawia się przede mną dość wysoka, dobrze zbudowana przeszkoda.
- Cześć. - po chwili wydobywa się z jego ust, a ja mam ochotę się roześmiać. Po 3 dniach staje przede mną jak gdyby nic z tym swoim uśmieszkiem. - Właśnie do Ciebie szedłem.
- A ja właśnie wychodzę. Cześć. - odpowiadam i go wymijam. Jego mina? Bezcenna.
- Karola... - ponownie zastawia mi drogę. - Chodź..., pogadamy.
- A to nowość. Myślałam, że nie mamy o czym gadać.
- Nie wygłupiaj się.
- Śpieszę się.
- Do Łukasza? - znowu szybciej mówi, aniżeli pomyśli i mierzy mnie tych zabójczym zielonym wzrokiem. Powinnam dać mu to, co chce. Powinnam zrobić mu na złość i z satysfakcją odpowiedzieć, że tak, a jednak nie mam ochoty na te jego gierki.
- Posłuchaj. - zdejmuję jego dłoń z mojego ramienia. - Jestem zmęczona, niewyspana i głodna. Chcę tylko iść do sklepu, dlatego jeżeli możesz to daj mi spokój, proszę. - spoglądam na niego wzrokiem cierpiętnika, a co widzę w jego oczach? Nic. Żadnych uczuć. Zero złości, zero współczucia.
- Chodź. - splata palce naszych dłoni i ciągnie w stronę swojej klatki.
- Nie! Mowy nie ma. Muszę zrobić zakupy. - zatrzymuje się, zrezygnowany kręci głową i zmienia kierunek. Prowadzi mnie w stronę swojego samochodu. Zakupy z Bartmanem są gorsze niż w dzieciństwie z mamą. Wszystko wie najlepiej. Wie, co jest najzdrowsze, co najsmaczniejsze, a co mi się przyda. Ostatecznie idę za nim, a on wrzucał do wózka wszystko, co jego zdaniem potrzebuję. Ile w tym jest rzeczy, które chciałam kupić? Mogę je wyliczyć na palcach u jednej ręki. Drogę do sklepu jak i ze sklepu pokonujemy w ciszy. W końcu nie wytrzymuję i zaczynam nucić piosenkę, która leci w radio. "Nie powiem jak, masz kochać mnie, lecz chcę to czuć, być pewna, że wiesz, czego potrzebuję dziś..." Brunet zaczyna się śmiać i doskonale wiem, że śmieje się ze mnie. Mój głos, jak i sam śpiew pozostawia dużo do życzenia. Jednak nic sobie z tego nie robię, a wręcz przeciwnie. Podgłaśniam radio, a kiedy stajemy na światłach odwracam głowę w stronę okna i rysuję na nim wzroki palcem. Z moich ust wydobywają się kolejne słowa piosenki. "Tak naprawdę, nigdy nie odkryłeś mnie. Pomyliłeś wszystko, zgubiłeś się i nie pytaj teraz co zrobić masz. Nie powiem ci, miałeś swój czas..." Czuję na sobie palący wzrok Bartmana, ale nie mam siły wdawać się z nim w bezsensowne dyskusje.

 < M u z y k a >

Cause I don't have the time
And I don't have the patience
What do you take me for?
Why am I still waiting? 
Cause while you decide…

Z uśmiechem na ustach przygryzam wargę i macham nogami siedząc na kuchennej szafce. Po całym mieszkaniu rozchodzi się zapach sosu do makaronu, a ja z przyjemnością obserwują krzątającego się po kuchni bruneta. Tego mi brakowało. W sumie to jego brakowało mi przez te ostatnie dni. Zbyszek jakby czytał mi w myślach, staje między moimi nogami i delikatnie muska moje wargi. 

- Rozumiem, że już Ci przeszło? - unoszę brew i patrzę na niego zadziornie. 

- Nie i wciąż nie podoba mi się, że będziesz z nim pracować.

- Mi też to się nie podoba, ale...

- Nie rozumiem.

- Nie zawsze robimy to, co nam się podoba... Tak trzeba.

- Dlaczego? - to zadziwiające. Kolejne pytania wyrzuca z siebie tak beztrosko, mieszając makaron i sos, a jednocześnie widzę jak nieustępliwie czeka na odpowiedź. Szczerą odpowiedź...

- I tak nie zrozumiesz.

- To mi wytłumacz.

- To nie jest takie proste. - zeskakuję z blatu i wyciągam z szafki talerze.

- To może w końcu powiedz prawdę. - odwraca się w moją stronę i krzyżuje ręce na klatce piersiowej. 

- O co Ci chodzi? Każde z nas miało swoje życie i tego nie wymażemy, ale to nie znaczy, że muszę Cię w to wciągać.

- A może ja chciałbym wiedzieć?! - zaczyna się denerwować. - Mam prawo wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi!

- Ale ja nie chcę o tym rozmawiać! To nie Twoja sprawa! - z hukiem stawiam talerze na stole.

- Właśnie, że moja! - coraz bardziej unosi głos. Jest coraz bardziej zły. - Moja odkąd powiedziałaś, że spróbujemy...

- Przestań pieprzyć. Wiedziałeś na, co się piszesz. Chyba nie oczekiwałeś związku z podręcznika? Myślałeś, że od teraz będziesz tylko Ty i ja? Będziemy sobie o wszystkim mówić, wszystko robić razem i żyć jak w pieprzonej bajce? To nie jest bajka, ja nie jestem księżniczką, a Ty królewiczem. - wywracam oczami.

- Pieprzona egoistka... - zjeżdża mnie wzrokiem, a ja patrzę na niego z pogardą w oczach. -  Myślisz tylko o sobie. Cały czas liczysz się tylko Ty, tylko to, co chcesz. Masz w dupie innych i ich uczucia.

- Odezwał się wzór empatii.

- Bez sensu... - mówi z niedowierzaniem i jakby z tłumionym śmiechem. 

- Co?!

- Zastanów się nad sobą, nad tym, co robisz.

- O co Ci chodzi? - Zbyszek nie odpowiada. Wychodzi z kuchni. - No, powiedz coś!

- Znasz mój numer. Odezwij się jak zechcesz porozmawiać. - otwiera drzwi wyjściowe. - Szczerze... - dodaje i zamyka je przy okazji trzaskając. Bezmyślnie łapię wazon, które stoi obok mnie na komodzie i z całych sił rzucam nim za Bartmanem. Szkło z hukiem rozbija się o drewanine drzwi.

- Niech to szlag! - krzyczę i zaciskam pięści. Dodatkowo z kuchni dobiega do mnie głośne syczenie i skwierczenie. Wpadam do kuchni i zastaję kipiący makaron oraz przypalający się sos. Wrzucam do zlewu garnek z patelnią, opieram dłonie o blat szafki i jedyne, co nasuwa mi się na język to kurwa...
_____________________________________________________________________
Karola jest zła, ostatnio ciągle, a w dodatku wszystko robi nie tak, jak powinna... 

Tak, jak obiecałam postarałam się dodać szybciej. Za zaległości na Waszych blogach przepraszam i postaram się wszystko szybko nadrobić :). [ kolejny zabiegany tydzień ;/ mam dość... ]