Rozdział 16.

Cały czas śmieję się z głupot Michała i Patryka, a przy okazji nie zwracam uwagi na Zbyszka. Czy on na serio myślał, że wzbudzi we mnie zazdrość jakąś kelnerką? Swoją drogą mógł wybrać jakiś lepszy obiekt. Co ona ma lepszego ode mnie? Kolejny raz zjeżdżam ją wzrokiem, kiedy przechodzi przy nasz stoliku. Cholera! Właśnie oto mu chodziło! Zachowuję się tak, jak chciał. Spoglądam na telefon i z przerażeniem  wypowiadam na głos godzinę.

- Dora, chłopcy. Było miło, ale się skończyło. Będę lecieć.

- Już? – pierwszy odzywa się Kubiak.

- No, Karola. Nie wygłupiaj się.

- Nie mogę, sory. Jutro mam ważne sprawy do załatwienia.

- Nie mówiłaś… - Zbyszek nawet nie udaje, że wierzy w moje słowa.

- A pytałeś? – sięgam po torebkę i odchodzę od stolika.

***

Siedzę jak ostatni kretyn. Głupieję. Odprowadzam ją wzrokiem i wymieniam z chłopakami zdziwione spojrzenia. Jedynie wzruszam ramionami , kiedy Kubiak posyła mi pytające spojrzenie. Skąd mam wiedzieć, o co chodzi? Nie mam pojęcia, co ją tak wkurzyło. Na pewno nie Inga, w końcu to nie w stylu Karoli.

- Chyba nici z upojnej nocy… - stwierdza Czarnowski.

- Zamknij się. – odpowiadam zły. Upijam piwo i odchodzę od stolika. Mam ich dość. Wychodzę na zewnątrz i od razu ją dostrzegam. Stoi z założonymi rękoma i potupuje stopą. Na serio jest zła.

- Nie trudź się. Czekam na taksówkę. – skąd wiedziała, że jestem tuż za nią? Nawet się nie odezwałem.

***

Palant. Sama nie wiem, dlaczego jestem taka zła. Jeszcze jego mi brakowało…

- Co się dzieję? – On na serio oto pyta?

- Nic.

- To dlaczego uciekasz?

- Coś Ci się pomyliło. Wracam do domu, a nie uciekam. – chyba za bardzo przyzwyczaił się do słowa ucieczka.

- Więc dlaczego?

- Czego chcesz? – w końcu odwracam się w jego stronę. Stoi i wlepia we mnie te zielona ślepia. Uśmiecha się delikatnie i unosi brew. Cholera, nawet teraz mam na niego ochotę.

- Nie mówiłaś, że się śpieszysz…

- Nie pytałeś…

- Jakoś nie sprzeciwiałaś się jak miałem do Ciebie wpaść. – co?! Nie wierzę, że to mówi. No, no… Zbyszek z dnia na dzień robi się coraz pewniejszy siebie i nie obiera w słowach.

- Pomyśleć, że na początku byłeś taki nieśmiały… - na moje słowa brunet wybucha głośnym śmiechem.

- Żartujesz sobie? Ja nieśmiały?

- Dobra nie zmieniaj tematu. To moja taksówka. – wskazuje głową na pobliskie skrzyżowanie z nadzieją, że to właśnie mój transport.

- Jesteś zazdrosna?

- Ja? O co?

- Nie, ja… o Ingę – Hmm… Inga? Proszę, jeszcze to imię.

- Specjalnie mnie tu przyprowadziłeś? To miał być test? Co Ty sobie wymyśliłeś, co?

- A Ty specjalnie prowadziłaś mnie do klubu Łukasza? – tym razem to ja marszczę brwi. – A nie... Tylko na kolację do swoich rodziców… - prycha i zaciska policzki. Jest zły?

- To Twoja zemsta? – pytam niepewnie, a po chwili sama zaczynam się śmiać. – Nie wierzę… - kręcę głową i oddycham z ulgą, kiedy koło nas zatrzymuje się taksówka. – Ogarnij się. – poklepują go po ramieniu, po czym otwieram drzwi od auta.

- No, co? – pyta jak gdyby nie wiedział, o co mi chodzi. Wsiadam do samochodu i spoglądam na niego. Już mam zamiar się odezwał i z nim pożegnać, kiedy nagle łapie za drzwi i wsiada.

- Co Ty robisz?! – oburzam się.

- Mieszkamy w tym samym bloku. – rozkłada ręce i podaje adres taksówkarzowi.

- Świetnie. – Mówię pod nosem. Przysuwam się do drzwi, opieram głowę o szybę i całą drogę milczymy. O co właściwie nam chodzi? A raczej mi… Kłócimy się jak stare małżeństwo, a nawet nie wiemy, o co. Nie tak to sobie wyobrażałam. Miało nie być kłótni, miało nie być zazdrości, związków. Niczego miało nie być…

- Jesteśmy. – Zbyszek wyrywa mnie z rozmyśleń.

- Dobranoc. – wymijam go i przyśpieszam, idąc do swojej klatki.

- Poczekaj! – dogania mnie. – Tylko dobranoc?

- Tak. – odpowiadam oschle i ponownie przyśpieszam. Jednak po drodze coś do mnie dociera. Przystaję, a chwilę później wracam się do niego. – Nie. Właściwie to nie wszystko… Powinniśmy ograniczyć nasze spotkania.

- Co?

- Zróbmy sobie przerwę.

- O czym Ty mówisz?

- To wszystko poszło za daleko…

- Nie wygłupiaj się. – łapie mnie za rękę, a ja całuje go w policzek.

- Dobranoc, Zbigniewie. – odchodzę od niego.

- Ale Karola!

- Jak nie uśniesz sam to zadzwoń do Ingi albo do innej swojej przygody. – macham do niego i wchodzę do klatki. Za nim kładę się spać, wysyłam do Zbyszka wiadomość. Chcę, żeby miał pewność, że mówiłam poważnie.

Mogłam się spodziewać, że naszych spotkań nie da się ograniczyć. Przez kilka dni miałam wrażenie, że Zbyszek robi wszystko, abyśmy wpadali na siebie przy każdej możliwej okazji. Rano i wieczorem wychodził z psem wtedy, kiedy i ja wychodziłam z Fado. Gdy wracałam z pracy, on wychodził na popołudniowy trening. Nawet robiąc zakupy mijaliśmy się jak nie na parkingu to w sklepowej alejce, chociaż nigdy go tutaj nie widziałam. Ani razu ze sobą nie rozmawialiśmy. Jedynie wymienialiśmy uśmiech i krótkie dzień dobry bądź cześć. Nic więcej. Ani razu do siebie nie zadzwoniliśmy, chociaż wieczorem dostawałam sms’a, w którym życzył mi dobrej nocy.

- Z naszej przerwy zrobiła się komedia… - mówię od razu, kiedy otwiera mi drzwi swojego mieszkania. Wymijam go bez słowa i wchodzę do środka. – Omówmy to jeszcze raz. – odwracam się i dostrzegam niewysoką blondynkę, siedzącą na jego kanapie. – A może już to omówiliśmy. – wywracam oczami i pośpiesznie idę do wyjścia. Na Zbyszka wpadam w przedpokoju. – Sory, nie chciałam Ci przeszkadzać.

- Nie przeszkadzasz.

- A co? Liczysz na trójkącik?

- Nie wygłupiaj się. – mówi po cichu.

- Ja się wygłupiam?! Przez cały tydzień nie dawałeś mi odetchnąć, mimo że tylko oto Cię prosiłam, a teraz zabawiasz się z jakaś blondi i to ja się wygłupiam?! A może mi powiesz, że to Twoja siostra albo kuzynka. To Twoja siostra?

- Nie.

- Boże, po co ja tu przyszłam?! – mówię jak szalona i nie daję mu dojść do słowa. – Co ja sobie myślałam.

- Przecież…

- Tak przecież sama chciałam otwartego związku. Czego ja się spodziewałam?! Tylko po, jaką cholerę, pieprzyłeś o tej wyłączności ? Tak Twoim zdaniem wygląda wyłączność?!

- Karola!

- Wal się! – wychodzą trzaskając drzwi. Czuję się jakbym miała deja vu. Oddycham z ulgą, kiedy zasuwają się drzwi od windy. Opieram się plecami o ściankę i zaczyna robić mi się przykro. Naprawdę się do niego przywiązałam…

Stoję z butelką czerwonego Carlo Rossi  i pukam do drzwi Eweliny. Gdy otwiera mierzy mnie wzrokiem, a ja unoszę butelkę. 

- Znowu to samo? - stwierdza od razu. Nawet nie muszę nic mówić.

- Nie... Nie zupełnie. - wchodzę do środka i siadam na taborecie w kuchni. - Tym razem nie uciekłam.

- To, co?

- On uciekł... Do innej...

__________________________________________________________________________

Poprawiane kilka razy, a i tak daleko temu do tego, jakie miało być...