Rozdział 15.

Wychodzę spod prysznica i po cichu wracam do pokoju.

- Już się tak nie skradaj. – zaspany Kubiak siada na łóżku i przeczesuje włosy. – W nocy się nie kryłeś.

- Co?– patrzę na niego jak na kretyna.

- Już dowiesz wiesz, co. Następnym razem jak będziesz miał ochotę na sex telefon to idź do kibla.

- Coś Ci się chyba przyśniło. – w duchu nie mogę powstrzymać się od śmiechu.

- Masz szczęście, że nie posunąłeś się dalej, bo bym nie wyrobił jakbym miał słuchać Twojego stękania.

- Jeśli Ty stękasz to ja nie chcę wiedzieć, co Ty robisz… - Misiek zaczyna się śmiać i bez słowa idzie do łazienki. Ja natomiast w między czasie ogarniam się i wysyłam Karoli sms’a. Gotowy siedzę na łóżku i Czekam na Kubiaka. Razem idziemy na śniadanie.

- A tak swoją drogą to weź przycisz ten telefon, bo wszystko słychać. – znowu zaczyna, kiedy czekamy na windę.

- Ciekawe, co…

- Czekaj jak to było… Luźny związek na wyłączność? – zaczyna się szczerzyć, a ja nie powiem, ale robi mi się głupio. – Ale Cię wzięło, stary! Nie poznaję Cię… - poklepuje mnie po ramieniu.

- Co go wzięło? – razem z nami do windy wsiada Czarnowski z Tischerem i Łasko.

- Nic. – chcę od razu zakończyć temat.

- Jak nic to znaczy, że kobieta. – Łasko, filozof się znalazł.

- Znaczy się Karola? – po chwili namysłu odzywa się i Patryk.

- Wy się lepiej zajmijcie taktyką, a nie…

- Dobra, dobra. Nie bój się. Wygramy.

- Zibi. – przed wejściem do restauracji zatrzymuje mnie Kubiak. – Weź się w garść, bo zaraz naprawdę będziemy bawić się na Twoim weselu. – głupi szczerzy się jak mysz do sera.

- Ty się martw o swój ślub.

- Ty! A może podwójny? Ale byłby impreza…

- I to niby Ty jesteś ten mądrzejszy?

- No, ba! – kretyn, sami kretyni…

***

Budzę się w całkiem dobrym humorze. Spoglądam na telefon i automatycznie uśmiech pojawia się na moich ustach.

„Jak się spało?;)”

„Bardzo dobrze ;-) A Tobie? Powodzenia.”

Szybki prysznic, śniadanie, zabieram Fado i jadę do Moniki. Niedziela, czyli rodzinny obiadek. Zamiast do rodziców, wolę jechać do siostry.

- Fado! – od progu dobiega do mnie krzyk Izki.

- A może tak ciocia?

- Ciocia! – rzuca mi się w ramiona, a gdy tylko ją puszczam od raz zabiera psa.

- Dzieci… - podsumowuję pod nosem i idę w głąb mieszkania.

- Hej. – Monia jak zwykle wita mnie szybkim całusem w policzek i wielkim kubkiem kawy. – Opowiadaj.

- Ty opowiadaj. – siadam naprzeciwko niej. – Słyszałam, że będę ciocią. Znowu…

- CO? – w jej oczach widzę przerażenie i oburzenie.

- No, jeszcze nie teraz, ale za jakiś czas…

- Ty się dobrze czujesz? O czym Ty mówisz?

- Podobno zajdziesz w ciążę, kiedy wezmę ślub… - Monia krztusi się kawą.

- Iza. – jedynie kręci głową. A jak na zawołanie do kuchni wchodzi mała.

- Mamo, a wiesz, że ciocia się żeni?

- Jak już to wychodzi za mąż, ale na pewno nie nasza ciocia…

- Zbyszek powiedział, że się ożeni z ciocią. – siada na krześle pomiędzy nami i z radością zaczyna machać nogami. – Będzie super! Będę rzucać kwiatki, a ciocia będzie miała sukienkę jak księżniczka… - Patrzę na nią z rozbawieniem, ale z każdym kolejnym jej pomysłem coraz bardziej zaczynam sobie to wszystko wyobrażać. Piękny, słoneczny dzień, dużo kwiatów, gości, muzyka, suknia jak z katalogu… Ja ze Zbyszkiem przed ołtarzem. Ja?! Przecież to niedorzeczne! On też mi jakoś nie pasuje do tej wizji. Nie, zdecydowanie nie.

- Chyba musicie pilnować, co mówicie…  - zmieniam temat i zwracam się do siostry. - A tak serio to, o co chodzi z tą ciążą?

Wracam do domu i lampką wina rozsiadam się na balkonie. Uwielbiam to robić. Cieszę się, że robi się coraz cieplej. Włączam radio i opieram stopy o barierkę. Przymykam powieki. Żyć nie umierać. Zaczynam zastanawiać się nad tą całą sytuacją. Co to właściwie jest między mną i Zbyszkiem? Zdecydowanie przywiązałam się do niego i to aż za bardzo. Swoją drogą czy jemu rzeczywiście na mnie zależy? Fakt faktem to wszystko trwa już trochę czasu i skoro jeszcze się nie znudził to może… Ehhh… Za chwilę kończy się sezon, niedługo Zbyszek wyjdzie na zgrupowanie, a jak nie będzie go tu na miejscu to na pewno to wszystko się zmieni. Jemu przejdzie, ja zapomnę, w końcu zawsze szybko zapominałam o facetach. Obydwoje wiemy, że to nie ma szans, nie ma przyszłości. A może jednak ma? Coraz bardziej myślę o tym, co mi powiedział, a raczej zarzucił. Czy byłam kiedykolwiek zakochana tak naprawdę? Myślałam, że tak… W Łukaszu, ale tu chodziło też o coś innego. Od początku to była fascynacja i interesy, dopiero później miłość, która i tak zakończyła się wielką klapą, a nie happy end’em… Teraz też zaczęło się od fascynacji, pożądania… Czy przerodziło się w coś więcej? Co chwila zaczynają dręczyć mnie kolejne pytania. Na szczęście z rozmyśleń wyrywa mnie telefon.

{- Hej.}

- No, heejj. – na dźwięk głosu Zbyszka przygryzam wargę i zaczynam zakręcać włosy na palcu.

{- Co robisz?}

- Relaksuje się…

{- Ach, tak... Ale nie przeszkadzam Ci?} – czy on się niczego nie uczy?

- Co chciałeś?

{- Chyba miałem Ci coś wynagrodzić…}

- W nocy za bardzo się nie spisałeś… - Zbyszek zaczyna się śmiać. Przymykam oczy i widzę jego roześmianą twarz, ten uśmiech i głębie zieleni bijącą z jego spojrzenia.

{ - Może dasz mi szanse na poprawę?}

- A co proponujesz?

{ - Będę za 15 minut.}

- Jeszcze tyle mam na Ciebie czekać?

{- 10… Będę za 10 minut.} – w tle słyszę śmiech Kubiaka, ale nie tyko śmiech. On coś mówi…

- Co tam Misiek chce? – dopytuję, lecz Zbyszek próbuje mnie zbyć. Michał chyba zdaje sobie z tego sprawę, ponieważ zaczyna krzyczeć coraz głośniej, a w końcu wyrywa mu telefon.

{- Siemka.}

- Co tam?

{- Ty weź go tam poducz jakoś, bo ten wasz numerek w nocy to była masakra jakaś.}  - we dwoje wybuchamy śmiechem w tym samym momencie i teraz to Bartman coś się burzy.

- Ja nie wiem, o czym mówisz, ale skoro jesteś taki doświadczony to Ty go poucz. Rozumiem, że rozmowy z Olimpią masz opanowane do perfekcji.

{- Sądziłem, że wy też, że on też…}

- No, ja też tak sądziłam... – po chwili gryzę się w język. Teraz to chyba i ja będę miała przechlapane u Zbyszka.

{- Dobra, mam pomysł. Weź się szykuj. Idziemy na piwo}  – Czy on naprawdę ma 25 lat? Ekscytuje się imprezką jak 17-latek. – {Nawet się nie wykręcaj.} – nie daje mi dojść do słowa. – {To tak jak chciałaś. Za 10 minut.}

- Za 15! – zdążam powiedzieć za nim Kubiak się rozłącza.

Od dobrych 20 minut powinnam zrywać ze Zbyszka ubrania, a zamiast tego przeglądam kartę i wybieram pizzę. Myślałam, że chociaż na to piwo skoczymy do jakiegoś pubu. Kolejny wieczór w towarzystwie siatkarzy. Co się ze mną dzieję?!

- To, co zamawiamy? – Zbyszek nachyla się nade mnie, a ja i tak wiem, że tylko chce się ze mną podrażnić.

- Pizzę?

- Myślałem, że wolisz inaczej spędzić ten wieczór… - szepcze, kiedy podchodzi do nas kelnerka. Przyjmuje zamówienie, a przez ten cały czas nie może oderwać wzroku od Bartmana. Uśmiecha się i ma maślane oczy. Czy ona go podrywa? W życiu nie widziałam czegoś gorszego. Na odchodne zakręca biodrem, a ja jednie przechylam głowę na lewo i patrzę na nią z politowaniem. Myślała, że wszyscy skupią się na jej wielkiej dupie?! Upijam colę, kiedy dostaję olśnienia! No, nie… Nie wierzę.

- Więc wracamy do tematu byłych? – spoglądam na Zbyszka, a to dobre. Specjalnie wybrał to miejscy czy to przypadek?

- Myślałem, że to Cię nie obchodzi. – porusza brwiami z tą swoją cwaniacką miną. Bezczelny!

- Co jest? – dziwi się Kubiak.

- O czym gadacie?

- O tym, że faceci są czasem żałośni.

- Oooo. Robi się ciekawie. – Patryk zaciera ręce.

- A ja myślałem, że bardziej chodzi o zazdrość. – Zbyszek mierzy mnie wzrokiem.

- Uważasz, że jest o co być zazdrosnym?

- O co może nie, ale o kogo…

-Tym bardziej nie. – zjeżdżam go wzrokiem coraz bardziej podirytowana.

- Dobra gołąbeczki, bo się zaraz pokłócicie. – temat kończy Kubiak, a po chwili kelnerka przynosi nasze zamówienie. Nawet nie zwracam na nią uwagi, a Zbyszek wygląda na dumnego z siebie. Ciekawe czy będzie miał taką samą minę, kiedy pożegnam się z nim pod klatka. Cwaniaczek...
 __________________________________________________________________________________

Pogoda mało świąteczna, a już na pewno nie wiosenna... Chcę słońca, upałów i lata! <3 

Mam nadzieję, że święta minęły Wam przyjemnie, ja już nie mogę patrzeć na stół ;).

Nowy rozdział również na: Walcz o mnie