Rozdział 17.

Jestem wściekła! Najchętniej bym coś rozszarpała. Co on sobie wyobraża?! Nikt nie będzie mnie tak traktować! A już na pewno nie on! Bartman nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo wyprowadził mnie z równowagi...
- Uspokój się. - powtarzam w myślach, gdy wychodzę przed blok. Przystaję i przez chwilę zastanawiam się, co zrobić. Ewelina ma randkę, Monice nie będę zawracać głowy. Mhm... 

***

Stoję zdezorientowany w przedpokoju. To dziwne. Jestem wściekły, a zarazem zadowolony. Jeszcze tak się nie czułem. Nie chciałem, żeby tak wyszło. Nie planowałem tego, tak samo jak i nie planowałem wizyty Ingi. Karoli również nie spodziewałem się, jednak jej wizyta akurat mnie cieszy. Tak samo jak i jej reakcja. Jest zazdrosna, więc jej zależy. Jednak nie tak łatwo będzie mi to teraz wszystko odkręcić…
Inga nie jest niczemu winna, dlatego w spokoju wysłuchałem problemu, z którym do mnie przyszła. Właśnie wysłuchałem, bo nic jej nie poradziłem. W mojej głowie wciąż pojawiała się szatynka. Powinienem do niej pójść? Jest wściekła, chyba lepiej będzie poczekać.
- Dzięki. - całuje mnie w policzek, po czym wychodzi. Ledwo, co zamknąłem za nią drzwi, gdy kolejny raz dzisiejszego wieczoru zabrzmiała melodyjka dzwonka do drzwi.
- Kogo to niesie?
- Siema, stary. - przede mną pojawił się rozweselony Misiek.
- Siema... - odpowiadam z mniejszym entuzjazmem i wpuszczam przyjaciela do środka.
- Karoli nie ma? - rozgląda się, gdy siada na kanapie. - Macie jakieś plany?
- Nie. - siadam w fotelu.
- Jeszcze jej nie przeszło z tą przerwą?
- Nie oto chodzi... - Kubiak prostuje się i mruży oczy.
- Dobra opowiadaj tylko najpierw masz coś do żarcia? Głodny jestem. - jak z dzieckiem..., ale w sumie sam bym coś zjadł. Idę do kuchni. Niestety, w lodówce jak zwykle świecą pustki. W końcu ostatnio rzadko jadam w domu. Zamawiamy pizzę, a czekając na nią zaczynam opowiadać mu o wszystkim, co się tutaj wydarzyło. 
- O kurwa... Niezłe jaja.
- Taa...
- A co Inga tu robiła? - to chyba bardziej go interesuje od samej mojej kłótni z Karolą. - Ty coś z nią znowu?
- Nie! Pojebało Cię? - patrzę na niego jak na kretyna.
- Mnie? To z Tobą ostatnio nie wiadomo, co się dzieję. Po Tobie to się można wszystkiego spodziewać...
Pizza, cola i mecz sprawiły, że chociaż na chwilę oderwałem się od myśli o niej. Cholera, nie sądziłam, że aż tak się wkopię. Chociaż kto by się w niej nie zakochał?
- Będę się zbierał.
- Godzina policyjna? - zaczynasz się z niego nabijać. Olimpia chyba coraz krócej go trzyma.
- Śmiej się, śmiej. Zobaczymy, co Karola z Tobą zrobi.
- Chyba mnie rozszarpie...
- Z jej charakterkiem to całkiem możliwe.
- Weź czekaj, pójdę z Tobą i tak muszę z nim wyjść.
- Stary, romatyczne spacerki to nie ze mną.
- Weź się ogarnij. - czy on mówi serio? Myślałem, że takie teksty to tylko w szatni będą lecieć.
Wychodząc z klatki jesteśmy tak zajęci rozmową, że na nic nie zwracamy uwagi. Do momentu, w którym słyszę znajomy głos.
- Zostaw mnie! - od razu odwracam się w stronę, z której dobiegają słowa Karoli. - Puść mnie! Sama dam sobie radę! - jakiś koleś szarpie ją za łokieć i prowadzi w stronę jej klatki. Automatycznie przestaję myśleć. Czuję jak zalewa mnie krew. Rzucam w Kubiaka smycz Bobka i od razu wyrywam w ich stronę. Niewielką odległość, która nas dzieliła pokonuję błyskawicznie. Wściekły odpycham go od niej i zaczynam się z nim szarpać.
- Głuchy jesteś?! Zostaw ją! - warczę na niego, a kiedy odwraca się w moją stronę od razu go poznaję. To Łukasz. Co tu jest grane?
- O patrzcie kto to się zjawił. Pan siatkarz.
- Spieprzaj stąd! - podchodzę bliżej i mierzę się z nim wzrokiem. Najchętniej obił bym mu tą cwaniacką mordę.
- Nie wtrącaj się. - prycha.
- Dobrali się... - w końcu odzywa się i Karola. Odwracam się w jej stronę. Kuca i zbiera rzeczy, które wypadły jej z torebki. Nie mam pojęcia o co jej chodzi.
- Chodź. - obok nas pojawia się Kubiak. - Ale się załatwiłaś. - mówi, kiedy pomaga jej wstać.
- Co? - zwracam się do niego.
- Jest pijana.
- To przez nich. - szatynka wskazuje na nas głową.
- Przez Ciebie. - Łukasz zwraca się do mnie uśmiechnięty od ucha do ucha. - Zadowolony z siebie jesteś?
- Jak to przez nich? - Michał drąży temat.
- Przez tego - szatynka wskazuje na mnie - musiałam się zabawiać i się na pić, ale to ten o - palcem wskazuje Łukasza - mnie upił.
- Jak to Cię upił?! - teraz to ja podnoszę głos.
- Normalnie. Wlewał we mnie drinka za drinkiem.A teraz chciał mnie wykorzystać. - odpowiada pewna siebie.
- CO?! - pytamy z Kubiakiem w tym samym momencie. Robię się coraz bardziej wściekły. Zaciskam policzki, a mina Łukasza rzędnie.
- Jeden głupszy od drugiego... Myślał, że jak się z nim prześpię to do niego wrócę. A Ty co myślałeś? - podchodzi bliżej mnie. - O ile w ogóle myślałeś, bo ja to się już szczerze trochę w tym pogubiłam. - Nie odpowiadam.
- Odprowadzę ją. - Misiek z Karolą wchodzą do klatki, a ja zostaję z Łukaszem. Czas w końcu to wszystko załatwić.

***
Budzę się i pierwsze co mnie dziwi to zbyszkowa ręka, która mocno obejmuje mnie pasie. Co tu jest grane? Byłam wczoraj pijana, ale nie tak żeby urwał mi się film. Pamiętam tą całą aferę pod klatką, swoją drogą Bartman zachował się trochę jak zazdrosny kretyn. Pamiętam również, że do mieszkania odprowadził mnie Michał, więc skąd do jasnej cholery wziął się w moim łóżku Zbyszek?! Unoszę głowę i spoglądam na zegarek. Jest bardzo wcześnie. Delikatnie wyswobadzam się z jego objęć i wstaję tak, aby go nie obudzić. Muszę wziąć kąpiel. A co w tym wszystkim najdziwniejsze nawet nie mam dużego kaca. Z kanapką w prawej dłoni i herbatą w lewej siadam na taborecie w kuchni i analizuje wczorajsze zajście, kiedy w drzwiach pojawia się zaspany brunet.
- Cześć. - uśmiecha się i siada naprzeciwko mnie. - Jak się czujesz? - czy on mówi serio?!
- Co Ty tu robisz?
- Nie pamiętasz? - dziwi się, ale to może ja powinnam się zdziwić na jego słowa? Nie mogę dać nic po sobie poznać.
- Pamiętam i to wszystko. Odprowadził mnie Michał, a Ciebie tu nie zapraszałam.
- Przyszedłem jak wychodził Misiek, spałaś na kanapie...
- A to ciekawe, bo obudziłam się w łóżku. - brunet uśmiecha się, ale nie złamie mnie tym. - I to z Tobą...
- Och Karola, Karola... Lepiej powiedz, co to było wczoraj...
- Słucham? Coś Ci się chyba pomyliło. - odkładam naczynia do zlewu i wychodzę z kuchni. Tuż przy drzwiach Zbyszek łapie mnie za rękę i przyciska do ściany.
- Czy Tu musisz być taka uparta?
- I jaka jeszcze? - patrzę mu w oczy i zagryzam wargę.
- Wkurzająca.
- Jedyną wkurzającą tutaj osobą jesteś Ty. Indzce nie przeszkadza gdzie spędziłeś noc?
- Jesteś zazdrosna. Podoba mi się to.
- Jesteś głupi. - próbuję się wyrwać, lecz Zbyszek wpija się w moje usta. Jego pocałunek jest brutalny i mocny, pozbawiony jakichkolwiek czułość. Łapię go za włosy i mocno za nie ciągnę. - Co Ty robisz?
- Przestań w końcu udawać.
- Ja niczego nie udaję.
- To przyznaj się.
- Do czego?
- Że Ci na mnie zależy.
- A jakie to ma znaczenie? Zaraz i tak wyjeżdżasz.
- To, co?
- Nie bądź śmieszny. Mój najdłuższy związek trwał pół roku. My znamy się od 3 miesięcy. Chyba nie myślisz, ze teraz przez 4 będę na Ciebie czekać? A może jeszcze liczysz na to, że będę siedzieć przed telewizorem i zaciskając kciuki będę oglądać każdy Twój mecz?
- Nie, będziesz na nie jeździć.
- W wakacje są lepsze rzeczy do roboty... Czekaj! - dopiero teraz docierają do mnie jego słowa. - Co Ty powiedziałeś?!
- Co Ci szkodzi spróbować? - nachyla się tak, że czuję jego oddech na policzku. Dzielą nas milimetry.
- To nie ma sensu. - mówię po chwili. Nie mogę oderwać wzroku od jego warg.
- Zobaczymy. - uśmiecha się delikatnie i czubkiem nosa styka się z moim.
- Ty zobaczysz... - przełykam ślinę. Nie mogę dłużej się powstrzymywać. Składam na jego ustach delikatny pocałunek. I wiem, co on dla niego oznacza...
________________________________________________________________
Przepraszam za ta długą przerwę. Mam nadzieję, że więcej takich nie będzie ;).

Zapraszam również na nowy rozdział na: Walcz o mnie.