Rozdział 20.

Mija kolejny dzień, a moje życie stanęło w miejscu. Zbyt uparta, aby przyznać się do błędu. Zbyt głupia, aby schować dumę do kieszeni i wyznać całą prawdę. Z zaciśniętymi zębami, co noc patrzę na zadowoloną twarz Łukasza. Za każdym razem, gdy wychodzę i wracam do mieszkania mam nadzieję na przypadkowe spotkanie Zbyszka. Nic takiego jednak się nie dzieję... Nigdy nie żałowałam podjętych przez siebie decyzji. Nigdy nie wycofywałam się z tego, co postanowiłam, ale tym razem jest jakoś inaczej. Niby twarda w swoich postanowieniach, w głębi zaczynam rozumieć, że nie da się kierować tylko rozumem. Nooo, chociaż w gruncie rzeczy wciąż nie chcę się do tego przyznać…

- Nie wierzę, że każesz mi to oglądać… - mówi Ewelina, gdy sięga po butelkę z piwem i siada po turecku na rogówce. – Powinnaś tam być…

- Raczej nie… - upijam łyk soku i pogłaśniam telewizor, gdy rozpoczyna się ostatni w tym sezonie ligowy mecz. Ostatni mecz z jego udziałem... – Marcin ma wolne i on poszedł z Izą.

- Ale bilety były w Twojej skrzynce…

- Nadal są. – mówię z grymasem. Nie wiem, co Bartman sobie wyobrażał. Nie odzywa się, a zostawia te głupie bilety. Chciał mnie przekupić? Na pewno wiedział, że z nich nie skorzystam. Nie zdziwi się, jeżeli zobaczy puste miejsce. Na pewno jest na to przygotowany. W końcu mnie zna. W telewizji nie wygląda na rozczarowanego. Udaje czy nie robi to na nim wrażenia? A może Pan siatkarz jest, aż tak pochłonięty i oddany swojej pracy? A raczej pasji, bo tyle razy mi tłumaczył czym różni się jedno od drugiego...

- Nie rozumiem Cię… - Ewela wzrusza ramionami i odwraca się w moją stronę. – Dlaczego z nim nie porozmawiasz?

- O czym? O Łukaszu? Proszę Cię…

- Przecież on by zrozumiał. Poza tym… - nagle bystrzej. - Czego Ty mu nie chcesz powiedzieć? Nie masz czego ukrywać, czego się wstydzić… Między Tobą a Łukaszem nie wydarzyło się nic specjalnego…

- No, właśnie! – oburzam się. Właśnie, dlatego nie wiem, co miałabym mu powiedzieć, a przede wszystkim po co.

- Tym bardziej Cię nie rozumiem. – wykrzywia się i patrzy na mnie jak na kretynkę.

- Wiesz, że nie lubię spowiadać się ze swojego życia. Nigdy nikomu się nie zwierzałam i nie usiądę przed nim i nie zacznę opowiadać co robiłam dzień po dniu…

- Nie musisz… Możesz odpowiadać na jego pytania.

- Zamiast rozmawiać ma mnie przesłuchiwać?!

- To napisz mu list. – mówi z ironią.

- Może od razu biografię?

- Boże! Jaka Ty jesteś głupia. – mówi z rezygnacją w głosie. – Uparta i durna. Ubzdurasz sobie coś w tej głowie i nikt poza Tobą nie wie w czym problem.

- I dobrze!

- Bardzo, kurwa…

- Dobra, cicho bądź. – kończę temat, gdy pierwsze szóstki wychodzą na boisko i słychać pierwszy gwizdek sędziego.

Nigdy wcześniej nie czułam takich emocji podczas żadnego meczu. Nie pamiętam, kiedy ostatnio w ogóle czułam się tak zdenerwowana. Serce waliło mi jak szalone, podczas ostatnich akcji w tie braku. Ten krzyk, pisk, radość, gdy zabrzmiał ostatni gwizdek sędziego jest nie dopisania. W tym samym momencie odstawiam szklankę po soku i zaczynam zbierać się do klubu. Praca, praca i tylko praca....
- Rzuć to w cholerę!
- Taki mam zamiar. - całuję ją w policzek i sięgam po torebkę. - Zajmij się Fado. Jutro po niego przyjadę. Pa!

Wracam jak zwykle w środku nocy. Już w windzie szukam kluczy od mieszkania, aby nie obudzić sąsiadów. Po cichu idę wzdłuż korytarza niosąc szpilki w dłoni. Nogi bolą mnie niemiłosiernie, a to co zastaje pod drzwiami odbiera mi resztkę sił.
- Co Wy tu robicie?! - mówię przez zęby na widok pijanego Zbyszka z Michałem.
- To on! Uparł się. - mówi szatyn, a brunet mierzy mnie wzrokiem.
- Wiecie, która jest godzina? - pytam, gdy męczę się z zamkiem. Zanim udaję mi się otworzyć drzwi Kubiak znika bez słowa.
- Nawet mi nie pogratulowałaś. - Bartman łapie mnie w pasie za nim przekraczam próg mieszkania.
- Gratuluję. - próbuję się odpychać, lecz nie ma szans.
- Tęskniłem za Tobą... - próbuje całować mnie po szyi.
- Jesteś pijany.
- Widziałem Cię z nim... - zaczyna mamrotać pod nosem, lecz nie mam pojęcia o co mu chodzi.
- Co?
- Byłem w klubie. Widziałem Was. Jak patrzyłaś na niego.
- Jesteś chory... - odpycham go od siebie i próbuję wejść do mieszkania. - Przepuść mnie!
- Znowu z nim jesteś?
- Nie! To tylko praca czy Ty umiesz to zrozumieć?! Praca! - mówię przez zęby.
- A co z nim? - krew zaczyna we mnie buzować. Patrzę na niego i nie wiem czy mam się śmiać czy płakać, a jednocześnie jestem coraz bardziej zła. Wygląda jak siedem nieszczęść.
- Chodź! - ciągnę go za sobą do mieszkania i zamykam drzwi na klucz. Moja kanapa jest dla niego za mała, a ja nie mam zamiaru spać z monopolowym. Z trudem udaję mi się go położyć na łóżku w sypialni, nie mówiąc już o rozebraniu.
- Karola...
- Śpij.
- Nie bądź taka...
- Śpij już... - mówię prawie, że szeptem, a kiedy go przykrywam nachylam się i głaszczę go po policzku. - Chcesz wiedzieć? Kasa. Między mną a Łukaszem chodziło o kasę.
- Nie rozumiem... - mówi pod nosem z zamkniętymi oczami.
- A jutro nie będziesz o tym pamiętał. - uśmiecham się.
- Chwila, nie chodziło o Ciebie?
- Nie do końca.
- A teraz o co chodzi?
- O Ciebie. Śpij. - w końcu udaję mi się wyjść z pokoju, wziąć prysznic i położyć się na kanapie. Po raz kolejny zaczynam myśleć o tym, co było między mną, a Łukaszem. Na początku to była prawdziwa miłość. Bynajmniej tak mi się wydawało - pasja, namiętność, pożądanie. Wszystko mi się w nim podobało. W końcu grzeczne dziewczynki zawsze ciągnie do tych niegrzecznych typów spod ciemnej gwiazdy... Jego interesy nigdy mnie nie obchodziły do czasy, gdy nie zaczął w nie mieszać mojego ojca. Biznesmena, który zapracował na swoje dobre imię. Coraz bardziej zaczęło mi to przeszkadzać i miałam wyrzuty sumienia. Potem ten klub, typowa przykrywka i spółką z tatą... W gruncie rzeczy nie chodziło o pieniądze. Myślałam, że chce je wyciągnąć, ale tak na prawdę chodziło o mnie. Mogłam się domyślać, że zrywając z nim, nie uwolnię się od niego. Ten cały klub, to wszystko było po to, aby miał na mnie haka, abym wyrzuciła go z mojego życia. A teraz doszły te inne sprawy i problemy... Nie mogłam pozwolić, aby wplątał w coś ojca. Zgodził się wykupić jego udziały pod warunkiem, że znowu będziemy blisko siebie. Praca - to był jego warunek. Ojciec jest już czysty, więc pomału mogę jakoś to zakończyć. Raz na zawsze się od niego uwolnić, ale to moja sprawa. Tylko i wyłącznie, a Zbyszek nic do tego nie ma. Nie po to tyle czasu walczyłam o ojca, aby teraz to on się w coś wplątał. Nie może o niczym wiedzieć. Tak będzie lepiej...

***
Budzę się z pragnienia. Suchość w ustach, ból głowy, a do tego słońce, które mnie oślepia. Przecieram oczy i staram się przypomnieć sobie wydarzenia z wczorajszego wieczora. Mecz, wygrana, medal... Od razu uśmiech pojawia się na moich ustach, ręką macam się po szyi, ale jego na niej nie ma. No, tak schowałem go przecież. Potem klub, świętowaliśmy i mnóstwo alkoholu... Wszystko staje się jasne. Cholera, jeszcze dzisiaj tyle rzeczy do załatwienia! Tylko dlaczego śpię w ciuchach? Było ze mną, aż tak źle?A tak w ogóle to która jest godzina? Podnoszę się, sięgam po telefon, ale go nie ma. Szafki nocnej też nie ma. Otwieram szeroko oczy i... sypialnia Karoli?! Odwracam głowę w lewo, ale nie ma jej po drugiej stronie łóżka. Co ja tu robię? Co tu jest grane? Przypomina mi się to ukucie, które poczułem, gdy nie przyszła na mecz. Za każdym razem, gdy schodziliśmy na czas spoglądałem w tamtą stronę, lecz miejsca były puste. Wychodzę z sypialni i od razu uśmiecham się od ucha go ucha, gdy dostrzegam ją na kanapie. Śpi zwinięta w kulkę. Jest słodka. Jeszcze raz spoglądam na zegarek i muszę iść. Za chwilę się spóźnię, a jeszcze muszę wziąć prysznic i się przebrać.
- Heej. - nie chcę wyjść bez słowa, dlatego delikatnie budzę ją muskając kciukiem jej policzek.
- Hej. - odpowiada na wpół śpiąca.
- Muszę iść.
- Yhy...
- Karola, obudź się.
- Co? - otwiera oczy.
- Muszę iść.
- To idź.- powieki zamykają się jej same, a ja zaczynam się śmiać. Patrzę na nią i jeszcze nigdy nie czułem czegoś takiego do żadnej dziewczyny. - Zobaczymy się później.

_____________________________________________________________________________

Majówka, majówka... Moja zaczęła się już w poniedziałek i nie miałam jak dodać rozdziału. Swoją drogą, kiedy minęło tyle dni? ;o Szok!

No, to mamy 20 rozdział... Czy wiecie, że na początku nie przeszło mi nawet przez myśl, że będzie tego, aż tyle? Miało być krótko, zwięźle i na temat, a mam wrażenie, że zaczyna robić się z tego tasiemiec... Na pocieszenie dodam, że niedługo koniec :).

Nowy rozdział także na: Walcz o mnie. 

Bawcie się i oby pogoda nam dopisała :).