Rozdział 21.

Przekręcam się z boku na bok. Jest mi strasznie niewygodnie. Wszystko mnie boli. Czuję każdą kość. Cholerna kanapa. Pomyśleć, że ten gość w meblowym tak ją zachwalał. Krętacz jeden. Pomału otwieram oczy, przeciągam się i siadam. Potrzebuję masażu i nawet wiem kto będzie go robić. Już on mi się odwdzięczy. Bartman, na samą myśl o nim uśmiech wkrada się na moje usta. Ten to dopiero będzie dziś zdychał. Nie żebym była złośliwa, ale z ciekawością wstaję i zaglądam do sypialni. Jakie jest moje zdziwienie, kiedy łóżko jest puste. Zdezorientowana rozglądam się i nie wiem, co myśleć. Nie, to niemożliwe, żeby wyszedł bez słowa. To nie w jego stylu. A może to wszystko mi się śniło? Coś na pewno mi się śniło. Coś z nim… Jak zwykle nie mogę sobie przypomnieć. Nie, nie wymyśliłam sobie tego. To niedorzeczne.  

- Dupek jeden. – mówię pod nosem i idę wziąć prysznic. Co on sobie myślał? Przylazł pijany, urządził szopkę, ledwo udało mi się go doprowadzić do łóżka i jak gdyby nic wychodzi bez słowa? Palant. Już ja mu pokażę, że tak się ze mną nie pogrywa. Sięgam po dresy, a tuż obok dostrzegam cacuszko, które z pewnością nie należny do mnie.

- Hmmm… - ciekawe skąd się tu wziąłeś. Zastanawiam się w myślach obracając telefon Zbyszka w dłoni.  Musiał wypaść mu z bluzy, którą tu kładłam. Swoją drogą dawno nie męczyłam się, aż tak bardzo z rozbieraniem faceta. Zawsze musi być ten pierwszy raz. W tym przypadku pierwszy i ostatni. Nigdy więcej nie będę użerać się z pijanym Bartmanem. Ani z żadnym innym. Mam swoją godność. Szybko się przebieram i postanawiam załatwić to jak najszybciej. Chwytam klucze od mieszkania, swój i jego telefon i wychodzę w pośpiechu. Całe szczęście, że mieszka tak blisko. Wchodzę do sąsiedniej klatki. Sama nie wiem czemu, ale wysiadając z windy zamiast od razu iść w swoją stronę, przypadkowo spoglądam w drugą i nie wierzę własnym oczom.

- Monika?! – mówię prawie, że szeptem i dziwię się na widok siostry.

***

Szybki prysznic, spacer z Bobkiem i radością, ale jednocześnie ogromnym bólem głowy udaję się do mieszkania Kubiaka. Z tego, co pamiętam tak się umawialiśmy. W dodatku nigdzie nie mogę znaleźć cholernego telefonu. Mam nadzieję, że zostawiłem go u niego…

Cały dzień zleciał nawet nie wiem, kiedy. Sprawy w klubie, spotkanie z kibicami i zmordowany, zmęczony w końcu mogę chwilę odpocząć podczas kolacji w naszej ulubionej knajpce.

- A Karola gdzie? – pyta Olimpia, gdy tylko przywitała się z Miśkiem.

- Romeo zgubił telefon. – odpowiada zadowolony szatyn.

- No, i? Co za problem? – Olimpia od razu wyciąga swój aparat i zaczyna gdzieś dzwonić.

- Przestań. Później do niej wpadnę. Musimy wyjaśnić, co nieco…

- Jeszcze tego nie zrobiłeś? – dziwią się wszyscy naraz.

***

Zszokowana rozmową z siostrą, a zarazem wściekła, że przyłożyłam do tego rękę najchętniej rozmówiłabym się z kim trzeba. Obiecałam jej, że nie będę się wtrącać, ale jak mam tego nie robić? Przez to całe zamieszanie kompletnie nie miałam czasu na załatwienie spraw z Bartmanem. Na szczęście od Olimpii wiem, gdzie są. Błyskawicznie znajduję się na wskazanym przez nią adresie. Wchodzę do restauracji i od razu dostrzegam tą ich bandę. Jak ich nie dostrzec? Wielkoludy, których słychać od samego wejścia. Stolik na samym końcu, w rogu lokalu. Myśleli, że nikt ich tu nie pozna? Naiwniacy. Całe szczęście siedzą tyłem, więc udaję mi się podejść na tyle blisko, aby słyszeć o czym mówią.
- Ty się lepiej zacznij już pakować, bo znowu nie weźmiesz połowy rzeczy. - śmieje się Kubiak.
- Lepiej martw się o siebie. Gdyby nie Olimpia pewnie nawet o gaciach byś zapomniał. - Bartman nie jest mu dłużny.
- Ma kilka dni, więc zdąży. - śmieje się szatynka. Szatynka? To Olimpia? Zmieniła fryzurę? - Właśnie jak się umawiamy? Jedziemy razem? Najważniejsze nie spóźnić się na lotnisko, jak ostatnio... - Lotnisko? A to ciekawe.
- Cześć. - mówię oschle i kładę na stół telefon Zbyszka. - To chyba Twoje. - wywracam oczami i nie daję nikomu dojść do słowa. - Mam nadzieję, że jesteś zadowolony ze swojej szopki. Chyba nie muszę dodawać, że więcej ma się to nie powtórzyć? Następnym razem będziesz spać na klatce. A Ty... - odwracam się w stronę Michała. - Myślałam, że lepszy z Ciebie przyjaciel. Zostawić go samego na pastwę losu?
- Na Ciebie. - odpowiada szybko, a ja jestem pełna podziwu jego szczerości.
- Spoko...
- Karola, ja rano... - Zbyszek wstaję, lecz mój wzrok przykuwa zupełnie, co innego. A raczej kto inny.
- Karol! - łapię za rękę chłopaka, przechodzącego obok nas i krew zaczyna się we mnie gotować.
- Ooo! Karolina. Siemanko. - odpowiada szczerząc się od ucha do ucha i przeprasza swoich kolegów.
- Pamiętasz o co prosiłam Cię po tej ostatniej imprezie firmowej? - pytam kolegę z byłej pracy.
- No, miałem odwieźć Twoją siostrę.
- Właśnie! - unoszę się i mówię z zaciśniętymi zębami. - Odwieźć, a nie przelecieć! Co Ty sobie myślałeś do jasnej cholery?! Właście to czym, bo na pewno nie głową! - mówię coraz głośniej. - Co Ci odbiło, żeby wdawać się z nią w jakiś romans?! Ona ma dziecko, męża... Popierdoliło Cię do reszty?!
- Sama chciała! - odpowiada jak gdyby nic. - To nie Twoja sprawa!
- Nie?! - podchodzę bliżej przez co zrzucam z ramiona dłoń Zbyszka. - Nie wyszło Ci z jedną to postanowiłeś zabrać się za drugą siostrę? Myślisz, że w ten sposób wkupisz się w łaski mojego ojca? - pytam kpiąco.
- Nie jestem jak Łukasz. - mówi z uśmiechem, a moja dłoń błyskawicznie ląduję na jego policzku. Blondyn rozmasowuje obolały policzek, ale cały czas się uśmiecha. Chyba nic sobie z tego nie robi. - Swoją drogą... - nachyla się - Po mieście chodzą słuchy, że Łukasz oddał całą kasę i to z nawiązką. - Milczę i zaciskam policzki ze złości. Nie wiem, o co mu chodzi, ale nie podoba mi się, że schodzi na ten temat. Nie tutaj, nie przy nich. - I to akurat wtedy, kiedy się zwolniłaś. Wtedy, kiedy zaczęłaś z nim pracować. Ciekawe, jak go przekonałaś. - unosi brew, a ja z chęcią ponownie odcisnęłabym swoją dłoń na jego policzku. - Do tego wciąż bujasz się z siatkarzami. - mówi wskazując na Bartmana z Kubiakiem. - Jeszcze Cię nie znudzili? Obydwoje wiemy, że to nie Twoja bajka.

_____________________________________________________________________________

W końcu udało mi się coś dodać.  Nie chcę kolejny raz Was przepraszać ani się tłumaczyć, więc napiszę tylko jedno - złośliwość rzeczy martwych nie zna granic! 

A w moim przypadku jak nie jedno, to drugie i tak w kółko... Nie jestem w stanie odtworzyć tego tak, jak było... Wydaję mi się, że jedyne, co jestem w stanie to zepsucie tego, co tu do tej pory powstało ;/ Jednym słowem beznadzieja... Miał być jeszcze tylko jeden, a teraz? Nie wiem co będzie i jak to będzie... Nudzą mi się szczęśliwe zakończenia, nie lubię pisać czegoś po raz drugi... Niczego nie obiecuję. Sama nie wiem ile razy jeszcze się tutaj spotkamy. 

Dziś krótko, bo ta "cisza" nie dawała mi spokoju. Na pewno coś nowego (mam nadzieję, że lepszego) pojawi się tutaj we wtorek, najpóźniej w środę.

Przypominam, że na Walcz o mnie pojawił się Epilog. Z przyjemnością informuję również, że na Zasługujesz na więcej startuję z czymś nowym. Serdecznie zapraszam :)