Rozdział 13.

Wysiadam z taksówki, lecz zamiast dojść do swojej klatki obieram zupełnie inny kierunek. Z uśmiechem unoszę głowę i szukam okien bruneta. Jeśli dobrze liczę, a teraz może być z tym trudno, to chyba pali się u niego światło. Przyśpieszam, kiedy ktoś wychodzi z jego klatki i fartem udaję mi się wejść do środka. Wsiadam do windy i wciskam odpowiedni guzik. Próbuję przypomnieć sobie numer jego mieszkania. 9? Nie, 9 to jego koszulka. Cholera. Wysiadam z windy i rozglądam się po korytarzu. Dlaczego w tych nowych blokach jest tych drzwi na jednym piętrze? Okna ma z tej strony, więc tamta odpada. Mijam kolejne drzwi, przy których stoi wózek dziecięcy. Zostają mi dwa mieszkania. 50% szans. A co tam. Podchodzę i naciskam na dzwonek. Dopiero teraz wpadam na to, że Zbyszek może nie być sam. Co ja sobie myślałam? Odwracam się na pięcie i już mam zamiar odejść, kiedy słyszę jego głos.

- Karola? – jest wyraźnie zdziwiony. – A co Ty tu robisz? – mhm… Co za miłe powitanie.

- Hej. – odwracam się w jego stronę. – Tak pomyślałam, a właściwie to nie pomyślałam… - zaczynam się plątać.

- Wchodź. – wyciąga dłoń w moją stronę i prowadzi mnie do dużego pokoju. 

Po drodze rozglądam się po mieszkaniu. Jestem zaskoczona, zarówno tym jak jest urządzone oraz tym, jaki panuje w nim porządek.

- Właściwie, dlaczego jeszcze tu nie byłam? – przyglądam się Zbyszkowi i dopiero teraz sama zaczynam się nad tym zastanawiać. Brunet przeczesuje włosy i przygryza wargę.

- Nie wiem. – wzrusza ramionami, a i ja robię to samo. Podchodzę do barku i siadam na wysokim taborecie. Fajny, mi też by się taki przydał.

- Nie zaproponujesz mi nic do picia? – czyżby nagle zrobił się nieśmiały? A może, aż tak zaskoczyło go moje przyjście? Ukrywa coś? A może kogoś? – Przeszkadzam Ci? – zrywam się z siedzenie i sięgam po torebkę.

- Nie... No, coś Ty.  Zaskoczyłaś mnie…  Jest środek nocy. – wyciąga dwie szklanki i stawia je na blacie.

- Nie spałeś. – ponownie siadam.

- Niedawno wróciłem. Czego się napijesz?

- Wody. – zdecydowanie wody, już dość alkoholu na dziś.  – Jak się udał męski wieczorek? – poruszam brwiami, a na jego twarzy pojawia się uśmiech.

- Możesz powiedzieć Olimpii, że mieszkanie jest całe.

- Nikomu nic nie będę mówić. – oburzam się.

- A jak Ty się bawiłaś? – podaje mi szklankę z wodą i siada obok.

- Dobrze. Całkiem dobrze.

- Tak?

- No. Poznałam fajnego chłopaka.

- Ach, tak… To fajnie. – marszczy brwi i bierze duży łyk wody.

- Miał takie zielone oczy… - opieram się łokciem o barek i okręcam w stronę Zbyszka. – Takie jak Twoje, a może nawet jeszcze bardziej zielone… – waham się przez chwilę i patrzę mu w oczy.  W tym samym czasie palcem zaczynam kreślić wzroki na blacie. Paznokciem wystukuję jakiś rytm. Wzrok Zbyszka wędruję z moich oczu na mój palec i tak w kółko. 

- I co? – odzywa się po chwili.

- I nie był Tobą. – Mam Cię. Znowu. Z dumą zakładam nogę na nogę i prostuję się. Rozbawiony brunet zaczyna kręcić głową, a oczy zaczynają mu błyszczeć. Zawsze wtedy pojawiają się w nich te zadziorne iskierki. Kładzie dłoń na mojej tali i gwałtownie przyciąga mnie do siebie. Tym razem wzrok wbity ma tylko w moje wargi. Wplątuje palce w jego włosy i wpijam się w jego usta. Cały wieczór na to czekałam. Ręce Zbyszka wędrują pod moją koszulkę, a ja wbijam paznokcie w jego szyję.

- Wykorzystywacz – mówię pomiędzy kolejnymi pocałunkami.

- Kto? – dziwi się.

- Wykorzystywacz. – powtarzam z dumą. – Chcesz wykorzystać, że jestem pijana.

- A jesteś? – przygryza moje ucho, a na moim ciele pojawia się gęsia skórka.

- Może.

- To Ty do mnie przyszłaś.

- To, co?

- Chciałaś mnie wykorzystać? – powraca ustami do moich. Językiem drażni moje podniebienie. Przyciąga mnie do siebie tak, że siadam mu na kolana. Co on sobie wyobraża? Myśli, że jest niewiadomo kim. Bóstwo się znalazło…

- Chciałbyś Zbigniewie…

- A więc wracamy do Zbigniewa, Karolino? – pyta pomiędzy kolejnymi pocałunkami, a ja nie umiem się oprzeć i wszystkie oddaję.

- Możemy wrócić do samotnych nocy. – prycham.

- Możemy wrócić do mojej sypialni. – na te słowa unosi się a ja razem z nim. Oplatam go nogami w pasie, czuję jego wielkie dłonie na swoim tyłku, a Zbyszek zaczyna iść w głąb mieszkania.

- My w niej nawet nie byliśmy... – spoglądam na niego z politowaniem. I już mam zamiar kazać mu wracać do niej z tą, która w niej była, lecz brunet nie daje mi dojść do słowa.

- Więc gwarantuję, że szybko z niej nie wyjdziemy. – porusza brwiami i zamyka za nami drzwi.

Rano budzi mnie zapach kawy, którego tak nie znoszę. Leżę sama w ogromnych łóżku i zaspana rozglądam się po bartmnanowej sypialni. Od razu zaczynam się zastanawiać kto mu sprząta. U mnie też by się przydało. Wychodzę z pokoju i zaczynam rozglądać się za Zbyszkiem. Opieram się o futrynę i przyglądam mu się, gdy przygotowuje śniadanie. Zostawał u mnie tyle razy, a jeszcze nie miałam okazji widzieć go w tym wydaniu. Muszę przyznać, że prezentuje się uroczo. Zresztą jak zwykle. W  głowie huczą mi jego słowa z nocy. Dlaczego powiedział mi, że nie mógł przestać o mnie myśleć? Dlaczego był zazdrosny? Zaczyna docierać do mnie, że przywiązałam się do niego bardziej niż tego chciałam. Tylko tak można wytłumaczyć moją obecność w jego mieszkaniu. To wszystko zaczyna zmierzać w złym kierunku. Bez słowa wracam do jego pokoju i zaczynam się ubierać.

- Co robisz? – pyta zaskoczony, gdy wpadam na niego w przedpokoju.

- Muszę iść. – wymijam go i zakładam buty.

- Nie żartuj. Chodź na śniadanie.

- Musze wyjść z Fado. – zmyślam na poczekaniu.

- Wytrzyma 5 minut. Pójdziemy razem.

- Nie! – mówię to zbyt głośno, przez co brunet krzyżuje ręce na klatce piersiowej i przygląda mi się z coraz większą uwagą. – Lepiej nie. – mówię. – Lepiej jeśli przez jakiś czas nie będziemy się spotykać. Bynajmniej nie tak często.

- O czym Ty mówisz? – opiera się o ścianę.

- Nie uważasz, że… - kurczę, jak ująć to słowa, żeby dobrze to zabrzmiało? Myśl, Karola, myśl!

- Że, co?

- Mówiłam Ci, że nie chcę się wiązać.

- Mówiłem Ci, że się nie wiążę. Nie rozumiem…

- Nie uważasz, że trochę za daleko to wszystko poszło?

- Nie. A Ty? – gadaj jak z dzieckiem. – Źle Ci? – podchodzi coraz bliżej.

- Nie.

- To z czego robisz problem? Cieszmy się tym, co mamy.

- Ale…

- Nie ma żadnego, ale.

- Jak Ty to sobie wyobrażasz? Seks bez zobowiązań? A może luźny związek? Nie, przecież Ty się nie wiążesz… - co ja robię? Zachowuję się jakbym chciała z nim być!

- A musimy to nazywać? Po prostu bądźmy razem. Miejmy siebie na wyłączność. – nie wiem, czemu aż tak podkreśla ostatnie słowo. – Może kiedyś nazwiemy to inaczej, a może nie… - nachyla się i delikatnie muska moje usta. Pojedyncze, czułe pocałunki i od razu nabieram ochoty na więcej. Zbyszek jednak nie przestaję i drażni mnie coraz bardziej. – kiedy w końcu odrywa się ode mnie tonę w jego spojrzeniu.

- Nie wierzę…  Ty chcesz spróbować! – nie wiem czemu, ale zaczynam się śmiać.

- I co w tym złego?

- Bo ja nie będę Twoim królikiem doświadczalnym.

- Od razu królikiem. Powiedzmy, że to wspólny eksperyment.

- Jak to?

- Ja spróbuję jak to jest się związać, no powiedzmy ‘związać’, a Ty… - palcem unosi mój podbródek i uśmiecha się w ten cwaniacki sposób. Co mu chodzi po tej głowie? – A Ty… - powtarza. – Przekonasz się, że nie będziesz w stanie ode mnie uciec.

- Nie jesteś zbyt pewny siebie?

- Nie doceniasz mnie. – kładzie dłonie na moje biodra i przysuwa mnie do siebie.

- Ucieknę, jeśli zechcesz, żebyśmy razem zamieszkali. Ucieknę, jeśli mi się oświadczysz i zaczniesz mnie kontrolować. I nie licz, ze zacznę gotować Ci obiadki.

- Tego wszystkiego chciał Łukasz?

- Chciał dużo więcej.

- Ułaaa… - nabija się ze mnie, za co klepię go w ramię.

Po raz pierwszy jestem z chłopakiem, z którym od początku ustaliliśmy pewne zasady. Tak, znalazłam odpowiednie stwierdzenie i  postanowiłam nazywać to po imieniu - jesteśmy ze sobą, chociaż nie planujemy wspólnej przyszłości. W ogóle nie planujemy przyszłości. Zbyszkowi też to się podoba, a i nikomu nie musimy niczego tłumaczyć. Czekam właśnie na niego przed halą.

- Twój chłopak jeszcze się pucuje. – oznajmił mi Łasko, po czym udał się w stronę swojego samochodu i odjechał. Faceci... Gadają na nas, a sami nie dość, że więcej plotkują to dogryzają sobie nawzajem jak dzieci. 

- Hej. - z rozmyśleń wyrywa mnie głos Zbyszka i od razu na dzień dobry dostaję soczystego buziaka, a za nami słyszę gwizdy. 

- Oni są nienormalni.

- Mówiłem Ci.

- Jedziemy? - wstaję z ławko i idę do samochodu bruneta. Moja siostra wymyśliła jakąś wspólną kolację, a ja i tak wiem, że chce wszystko wybadać. Tak, jak zawsze...

_______________________________________________

Mały eksperyment? Efekty czasem są zaskakujące. Czy w tym przypadku też tak będzie? A może okaże się wielką klapą? Niedługo wszystko się wyjaśni :).