Rozdział 12.

Upijam wino i opieram się o oparcie kanapy.

- Resztę już znasz. – mówię na zakończenie historii o Łukaszu.

Zbyszek uśmiecha się, lecz nic nie mówi. Dlaczego się śmieje? Nie mogę oderwać od niego wzroku. Świdruje mnie tymi swoimi zielonymi oczami.

- Piękna historia. – wstaje, całuje mnie w czoło, po czym łapie mnie za rękę i przyciąga do siebie. – Kiedyś opowiesz mi to jeszcze raz, ale bez tych wszystkich kłamstw. – cholera! Jakim cudem mnie rozgryzł? Jedyne, co teraz mogę zrobić to uśmiechnąć się słodko i udawać, że nie wiem, o co mu chodzi. Zbyszek splata dłonie na moim brzuchu i zaczyna podgryzać moje ucho. Wie, jak to na mnie działa. W lustrze widzę jak się uśmiecha. – Należy mi się jeszcze jedna nagroda. – szepcze między kolejnymi pocałunki, które składa na mojej szyi.

- Jak to?

- Okłamałaś mnie, więc pierwsza się nie liczy.

- Sam ją wybrałeś, więc nie wydaję mi się, żebyś zasługiwał… - nie dane jest mi skończyć, ponieważ brunet przerzuca mnie przez ramię i niesie do mojej sypialni. – Nie pozwalaj sobie. – wyciągam się jak tylko mogę i szczypię go za tyłek. Piszczy jak baba, więc robię to jeszcze raz.

- Zaraz Cie puszczę.

- Nie odważysz się.

- Jesteś ciężka. Dłużej Cię nie utrzymam, więc to będzie wypadek. – po jego słowach zaczynam się wiercić i próbuję wyswobodzić się z jego ramion. Bartman jednak dumnie trzyma dłoń na moim tyłku i nie puszcza mnie ani na chwilę. – I co teraz? – zaczyna się szczerzyć. A ja obieram inną taktykę. Udaję obrażoną i milczę. Zbyszek kładzie mnie na łóżko, a kiedy chce położyć się obok, opieram stopę o jego klatkę piersiową, czym go zatrzymuję.

-  Chyba coś Ci się pomyliło. Moje łóżko nie wytrzyma, takiego ciężaru. Wiesz, gdzie są drzwi. – krzyżuję ręce na brzuchu i z całych sił odpycham go od siebie nogami.

- Nie wydaję mi się. – jest coraz bardziej rozbawiony i coraz bardziej próbuje się do mnie dobrać. Nie mam sił dłużej się opierać, zwłaszcza kiedy zaczyna mnie łaskotać. Wiję się pod nim, krzyczę i śmieję się jak głupia.

Siedzę właśnie w restauracji z Eweliną i czekam na zamówioną sałatkę.

- Dałabyś sobie spokój. – wywracam oczami na kolejne, nieudolne próby podrywu kelnera.

- O co Ci chodzi? Fajne ciacho.

- Sama jesteś ciacho.

- Co Cię ugryzło? Nie poznaję Cię odkąd spotykasz się ze Zbyszkiem.

- Ja się z nim nie spotykam.

- Nie? A zachowujecie się inaczej. Gołąbeczki, codzienne kolacyjki, spacerki. Dziwne, że jeszcze się nie wprowadził skoro i tak prawie każdą noc spędza u Ciebie. – mówi to takim tonem, że zaczynam się śmiać, do tego jeszcze jej mimika. Nie wiem kogo naśladuje, ale cieszę się, że nie mam do czynienia z tą osobą.

- Przestań.

- No, co?

- Zbyszek to nie ten typ.

- Jesteś tego pewna?

- Rozmawialiśmy o tym. On również nie myśli na poważnie o związkach.

- Ciekawe. Stwarzacie zupełnie inne pozory.

- Zajmij się lepiej jedzeniem, co.

***

Zimny prysznic to, to co zawsze przynosi mi ulgę po męczących treningu. Woda spływa ze mnie razem ze zmęczeniem. Przeczesuję dłonią włosy i w spokoju się ubieram.

- Panowie, może małe piwko dzisiaj wieczorem? – Olimpia pojechała do rodziców i Kubiak od razu korzysta z wolnej chaty. Normalnie zaczynam mu współczuć.

- Ja się piszę. – wyrywa się Patryk. Reszta także nie stawia większego oporu.

- Zibi? – pyta Misiek.

- On pewnie woli spacerek.

- Ahaha, bardzo śmieszne, debilu. – wykrzywiam się na słowa Czarnowskiego i pukam się w głowę.

- Zawsze możesz iść na spacerek, a potem wpaść na piwo. – Kubiak mówi to takim tonem, jakby co najmniej odkrył Amerykę.

- Już? Pośmiali się? Pogadali? – wrzucam ubrania do torby i ze złością zapinam zamek. Pomału zaczynam mieć dość tych ich ciągłych docinek.

- Czyli, co? Będziesz? – Misiek wraca na swój poziom myślenia.

- Będę, kurwa, będę. – poklepuję go po ramieniu.

- A sam czy z Karolą? – słyszę głos Łasko, gdy otwieram drzwi. Nawet się nie odwracam, na odczepnego macham im i wychodzę.

***

Wróciłam do domu i szykuję się na wieczorne wyjście z Eweliną. Mój wzrok przypadkowo ląduję na telefonie i zaczynam zastanawiać się czy powinnam zadzwonić do Zbyszka. Trochę to śmieszne. Nie muszę mu się tłumaczyć. Z drugiej strony chyba będzie głupio, jeśli pocałuje klamkę. Moje rozmyślania przerywa dzwonek do drzwi.

- A co Ty tu robisz? – dziwi mnie widok Bartmana o tak wczesnej porze.

- Hej. – lustruje mnie od góry do dołu. – Przeszkadzam?

- Nie. Tak. Umówiłam się z Eweliną. Właź. – uchylam szerzej drzwi i biegnę wyłączyć prostownicę.

- Tak pomyślałem… - słyszę jak krzyczy z salonu.

- No, co? – wracam z łazienki i opieram się o ścianę. – Nie wiedziałem, że masz inne plany.

- Nie rozumiem.

- Myślałem, że może pójdziesz ze mną do Kubiaka…

- Na męski wieczorek? No, na pewno… - prycham.

- Skąd wiesz?

- Gadałam z Olimpią. – chyba miało to pozostać między nami, cholera. – Nie mogłeś zadzwonić? – zmieniam temat.

- Może i mogłem…

- W sumie to ja też nie wiedziałam… - podchodzę do kanapy i zjeżdżam po oparciu na siedzenie.

- Czego?

- Czy mam Ci mówić o tym wyjściu czy nie.

- Chyba trochę przesadziliśmy, co? – Zbyszek drapie się po głowie.

- Chyba tak…, przecież nie musimy się sobie tłumaczyć, co nie?

- No, pewnie, że nie…  - po raz pierwszy zapada między nami niezręczna cisza. – Będę leciał. Nie będę Ci przeszkadzał.

- Baw się dobrze. – całuję go w policzek.

- Nie szalej. – na odchodne dostaję klapa w tyłek. Zamykam za nim drzwi i wracam do przerwanych czynności.

***

Wieczór jak to typowy męski wieczór. Sięgam po kolejną butelkę piwa i przysłuchuję się zawziętej rozmowie o ostatnim meczu. A myślałem, że mieliśmy oderwać się od siatkówki. Zawsze musi się na tym skończyć.

- Musimy częściej to robić.

- Zdecydowanie. – Misiek rozsiada się w fotelu.

- Olimpia musi częściej wyjeżdżać. – zwracam się do niego, za co obrywam pilotem.

- Ty się lepiej zajmij Karolą.

- A właśnie, co z nią? Puściłeś ją na samotny spacerek o tak późnej porze? - mierzę Malinowskiego wzrokiem. Jeszcze jedno słowo , a już nie będę taki miły.

- Dobra, dobra… - wtrąca Kubiak. – Dajcie już mu spokój. – nie ma jak to oparcie w przyjacielu. – Nie widzicie, że już tęskni? – a to szuja.

- Spierdalaj. – na moje, a może bardziej na ich szczęście zaczynają gadać o nowym mieszkaniu Łasko. Przed oczami widzę Karolę w tych obcisłych jeansach. Wyglądała jak zwykle zjawiskowo. Ciekawe dokąd poszły. Nie wyglądała jakby miały siedzieć w domu. Na pewno będą ją podrywać, takie laski zawsze się podrywa. Kurwa. Musze odgonić od siebie te myśli.

- Dobra, jak tam z tą rudą, która ostatnio mizdrzyła się do Ciebie po meczu? - zwracam się do Patryka, któremu od razu pojawia się banan na gębie.
 ___________________________________________________________________________
Byłyście ciekawe, co Karola powie na temat związku  z Łukaszem, jednak nie przyszedł jeszcze na to czas. Następny za tydzień.
Zapraszam na pierwszy rozdział na: Walcz o mnie.