Rozdział 1.

Siedzę właśnie na jastrzębskiej hali z moją siostrzenicą, Izą. Mecz dobiega końca. Wszyscy zrywają się z miejsc i kibicują na stojąco. Przez halę przechodzi fala radości, kiedy rozbrzmiewa się ostatni gwizdek sędziego. Część ludzi zaczyna się ubierać i wychodzić, druga część leci po autografy i zdjęcia. Zazwyczaj należę do tej pierwszej grupy, ale dzisiaj robię wyjątek. Iza zabrała ze sobą piłkę, którą dostała od taty i obiecała mu, że zbierze podpisy zawodników. Trzymam ją za rączkę i pozwalam jej ciągnąć mnie w stronę siatkarzy. Z trudem udaje nam się wziąć podpis od kilku zawodników. Część poszła już do szatni, a część jest oblegana przez nastolatki.

- Ciociu, chodź! – ciągnie mnie za rękę za jednym z zawodników, który właśnie odszedł od kibiców.

- Biegnij. – puszczam jej rączkę. Iza, jak na swój wiek jest bardzo uparta, a słowo dane tacie to dla niej świętość. Nie dziwię się, że szybko dogania zawodnika z 9 na koszulce. Zaskakuję mnie natomiast, kiedy łapie go za nogawkę. Zaskoczony siatkarz odwraca się i spuszcza wzrok w dół. Iza stoi wpatrzona w niego jak w obrazek. W jednej rączce wciąż trzyma materiał jego spodenek, a drugą ledwo utrzymuje piłkę. Siatkarz rozgląda się. Po chwili na jego twarzy pojawia się lekki uśmiech i bierze od niej piłkę.

- Udało się. – oznajmia uśmiechnięta od ucha do ucha, kiedy podchodzę do nich.

- Widzę. – głaszczę ją po włoskach. – Tyko nie tak miałaś Pana zatrzymać. – przenoszę wzrok na niego.

- Nic się nie stało. – odpowiada, a ja tonę w zieleni jego oczu. Po chwili oddaje mi piłkę i mazak, a ja nie mogę przestać przyglądać mu się.

- Siku. – do rzeczywistości przywraca mnie delikatny głosik Izy.

- Co? – spoglądam na nią.

- Siku! – powtarza zła i przeskakuje z nogi na nogę. – Ciociu, zsikam się!

- O cholera! – unoszę głos i z przerażeniem patrzę na małą. Nerwowo zaczynam rozglądać się po hali.

- Siku! – mała ciągnie mnie z marynarkę.

- Gdzie tutaj jest jakaś łazienka? – zwracam się do bruneta.

- Chodźcie za mną. – rozśmieszony kręci głową, a my podążamy za nim. – Tutaj. – wskazuje na drzwi.

- Dziękuję. – posyłam mu swój słodki uśmieszek.

- Proszę. – odpowiada jak gdyby nic.

- Sama! – mówi stanowczo Iza, kiedy chce wejść z nią do środka.

- Cholera, Iza! – zaczynam się denerwować.

– Umiem sama! I mama mówiła, że masz tak nie mówić!

Z niedowierzaniem kręcę głową i zostaje na korytarzu. Odprowadzam wzrokiem bruneta, który ogląda się jeszcze raz, uśmiecha się, a po chwili znika za jakimiś drzwiami.

Od meczu minęło kilka dni, a ja wciąż mam przed sobą jego twarz. Od rana jestem strasznie zabiegana. Co chwila muszę załatwiać coś w innym miejscu. Głodna zajeżdżam na Orlen. Z telefonem i kluczykami od mojej małej Toyoty idę na stację. Kupuję to co zwykle – hot doga i czekoladę. I jak zwykle mam problem, żeby zabrać się z tym do samochodu. Roztargniona odwracam się i wpadam na kogoś.

- Cholera! – jedyne słowo, jakie wyrywa mi się z ust, kiedy widzę sos z mojego hot doga na białej koszulce mężczyzny. – Przepraszam. – mówię nieśmiało i dopiero w tym momencie unoszę głowę. – O w du… - wyrywa mi się, kiedy przede mną stoi on. Znowu uśmiecha się, a ja znowu rozpływam się od jego spojrzenia.

- Nieładnie tak mówić.  – Czuję, jak na moje policzki wkrada się rumieniec. – To ja Ci pomagam z łazienką, a Ty mi załatwiasz moją ulubioną koszulkę? – zaczyna żartować.

- Odpierze się. – przygryzam wargę. – Wystarczy dodać do prania odplamiacz. Jeśli wiesz, co to jest. – mówię z przekąsem. Odwracam się i wychodzę na zewnątrz. Brunet wychodzi ze mną.

- Nie uważasz, że należy mi się rekompensata?

- Rekompensata? – odwracam się do niego.

- Kawa? – proponuje.

- Nie lubię kawy. – cofam się do samochodu.

- To może coś innego?

- Na coś innego jest za wcześnie. – mówię zalotnie. Boże, czy ja z nim flirtuję?! Brunet stoi zaskoczony. – Do zobaczenia Zbigniewie. – Jego zdziwienie robi się jeszcze większe. A ja najzwyczajniej w świecie wsiadam do samochodu i odjeżdżam.

_______________________________________________________________________________

Witam na moim nowym opowiadaniu :). Jest to coś, co powstało z nudów. Nie jest jeszcze skończone i sama jeszcze tak do końca nie wiem, co z tego wyjdzie... Wstępna wizja jest na całość, zobaczymy jak będzie z pisaniem :). Mimo to, postanowiłam spróbować :). Na początku rozdziały będą pojawiać się raz w tygodniu, później może dwa razy. Utworzyłam zakładkę "Informowani", żeby było prościej i dla mnie, i dla Was. Pozdrawiam :)