Rozdział 26.

Wracając do domu myślałem tylko o jednym – jak do cholery zmuszę ją do tego wyjazdu?! I to w dwa dni… W co ja się wpakowałem? To nierealne…

{...}

Postanowiłem nie naciskać. Przeczekać. A może raczej chciałem uniknąć niepotrzebnych kłótni i bezsensownych rozmów? Po prostu milczałem. Nie zadzwoniłem, nie poszedłem i nawet się z nią nie widziałem. Jak jakaś ciota... A może pomyślała, że ma rację i że udawałem? Pewnie uważa, że ją wykorzystałem, że się zabawiłem... Nie..., na pewno pomyślała, że odpuściłem. Każdy by tak pomyślał. Jednak nic bardziej mylnego. Zbigniew Bartman nigdy nie odpuszcza! Nawet wtedy, kiedy nie ma zielonego pojęcia, co robić…

{...}

Godziny mijają nie ubłagalnie. Kończy mi się czas, a ja nie zrobiłem nic, kompletnie nic. Tkwię w martwym punkcie. Została już tylko noc i to w dodatku niecała. Kończę właśnie pakowanie i z każdą kolejną sekundą godzę się z myślą, że polecę sam. Jako jedyny będę sam... Piąte koło u wozu. I pomyśleć, że to ja wymyśliłem ten cały wyjazd. Wszystko sam zorganizowałem, a teraz cała banda będzie bawić się w najlepsze, a ja zamiast korzystać z ‘wolności’, będę męczyć się sam ze sobą… Idiota. Zakochany idiota. I na co komu ta miłość? To wszystko przereklamowane...

***

Zegarek wskazuje 3:00, kiedy z pięknego i słodkiego snu wyrywa mnie jakieś głośne stukanie. Co to za dźwięk? Dopiero po chwili orientuję się, że to pukanie, co oznacza, że ktoś dobija się do moich drzwi. Tylko kto?! Kogo niesie o tej porze? Pewnie jakiś pijany sąsiad. Pewnie ci studenci, którzy mieszkają po drugiej stronie korytarza, urządzili sobie jakąś popijawę. Tylko dlaczego mnie muszą budzić w środku nocy?! Chowam głowę pod kołdrę, przekręcam się na bok i mam nadzieję, że ten popapraniec zaraz sobie pójdzie. Zaciskam mocniej zęby, jednak ktoś nie ustępuje. Co więcej po chwili słyszę przekręcający się w zamku klucz. Co jest grane?! Z trudem podnoszę się z łóżka i zaspana idę do przedpokoju. Moim oczom ukazuje się Monika, a tuż za nią z ciemnego korytarza wyłania się Zbyszek. Co do cholery?! Siostra – zadziwiająco zadowolona, on – poważny jak nigdy dotąd.W dodatku razem... W środku nocy...

- To jakieś żarty? – pytam nie dowierzając w to, co widzę, a chwilę później zaczynam ziewać. – Pali się? Wali? Co jest? - cisza. - Co wy tu robicie? - pytam ponownie.

- Pakuj się. – po chwili w końcu odzywa się Bartman.

- Słucham? – z zaskoczenia dławię się, lecz po chwili szok mija i nie mogę powstrzymać się od śmiechu. Władczy i stanowczy jest taki zabawny.

- Pakuj się. – powtarza jak gdyby nic, po czym wymija mnie i wchodzi do mojej sypialni. – Jedziemy na wakacje! – krzyczy zza drzwi.

- Zmusisz mnie? – z rozbawieniem wchodzę do środka, opieram się o szafę tuż przy nim i przyglądam się jak wyciąga z niej moje ubrania.

- A żebyś wiedziała. – fuka, gdy przebiera w moich strojach kąpielowych. Ciekawe, że akurat od nich zaczyna.

- I co? Wsadzisz mnie na siłę do samolotu czy zapakujesz do walizki?

- Zobaczysz. – unosi wzrok, spogląda mi prosto w oczy i porusza brwiami w ten swój charakterystyczny sposób, a ja nawet nie wiem, kiedy zagryzam wargę od tego jego seksownego spojrzenia. 

- Jakiś Ty zabawny… - po chwili wracam do siebie i nie daję za wygraną. - A teraz koniec żartów. Spadaj, bo spóźnisz się na samolot. – podchodzę bliżej i chwytam za sukienkę, którą trzyma w dłoni.

- Nie martw się, zdążymy.

- Pośmialiśmy się? To super. A teraz…

- Daj spokój. – Ewelina nie daje mi skończyć. Ciekawe czym ją przekabacił, skoro jest po jego stronie. – Wakacje dobrze Ci zrobią.- co za argument. Ciekawe, co jeszcze ma w zanadrzu.

- A Fado?

- Zajmę się nim. W końcu i ja mogę zrobić coś dla Ciebie.

- Chyba dla niego. – wskazuję głową na Zbyszka, który jedynie uśmiecha się pod nosem. – Zostaw to! To się nie nadaję! – interweniuję, kiedy wyciąga jedne z najgorszych moich szortów. -  Zwariowałeś?

Niedługo potem przekraczamy drzwi lotniska. Idziemy krok w krok, lecz nie odzywamy się do siebie ani słowem. Z rozbawieniem obserwują zdziwione miny jego znajomych. Jedyną pozytywnie nastawioną osobą wydaję się być Olimpia, która od razu rzuca mi się na szyję. Dziewczyna Kubiaka od razu zachwyca się tym, jak to będzie wspaniale.

- Przekonałeś ją? – do moich uszu dobiega szept Miśka.

- Za łatwo poszło… - odpowiada mu Bartman, tym samym podsuwając mi pewien pomysł. Masz rację Zbysiu, za łatwo…

Całą podróż, która nie trwała zbyt długo, spędzam ze słuchawkami na uszach. Niestety, nie udało mi się zamienić z nikim miejscami, więc muszę siedzieć obok Bartmana. Jednak nie mam zamiaru niczego mu ułatwiać i niech wie, że wcale nie cieszę się z tego wyjazdu. Zresztą, przez te kilka godzin chyba wszyscy zauważyli już, że jestem tu na siłę. I bardzo dobrze. Niech każdy wie, a co!

W hotelu jesteśmy dosłownie sekundę – zostawiamy bagaże, przebieramy się w pośpiechu i od razu idziemy na pobliską plażę. Nadąsana tym, że nie mogłam nacieszyć się widokiem z hotelowego balkonu, przedrzeźniam Zbyszka w każdy znany mi sposób. Chłopaki po chwili biegną już do wody, a ja z dziewczynami rozkładam się na leżakach z drinkami w dłoniach. Między nami zapada niezręczna cisza, więc chcąc nie chcąc sama zaczynam temat Zbyszka. Widać bez tego nie da rady...

- Przesadzam?

- Wcale, że nie! – od razu zaprzecza Olimpia.

- Nie jest tak źle. – Klaudia puszcza mi oczko i zaczyna bawić się parasolką od napoju.

- Na pewno uważacie, że przesadzam... Na serio nie chcę zepsuć Wam wakacji, ale…

- Nie chcesz, żeby mu to uszło?
- Zachował się jak palant...
- Jak zawsze. - zadziwia mnie komentarz Marty.

- To nie tak… Po prostu… - sama nie wiem, co mam powiedzieć. Wiem, że mam rację i już.

- Macie swoje charakterki.

- Całkiem popieprzone charakterki… - stwierdzam z rozbawieniem.

- Co prawda, to prawda…

- Dobra, koniec tego smęcenia! Toast!- Olimpia kończy sztywną pogawędkę.

- Za co?

- Za wakacje!

- Za wakacje! – krzyczymy i śmiejemy się w najlepsze.

***

Karola jeszcze przed chwilą wyglądała na szczęśliwą, a wystarczyło, że do niej podszedłem i jej uśmiech zamienił się w grymas. Nie zwraca na mnie uwagi. Zlewa mnie i to w dodatku z premedytacją. Nawet nie ukrywała, że to przeze mnie idzie do baru... Jak mam ją do siebie przekonać? W głowie mi się nie mieście, że nie umiem sobie poradzić z dziewczyną. Kto jak kto, ale ja?!

- Przestań ciągle o niej myśleć! – mówi z irytacją Kubiak. – Przypominam Ci, że jesteś na wakacjach! - w tym samym czasie podsuwa mi pod nos butelkę z piwem.

- A ja przypominam Ci, że sam kazałeś mi ją porwać. - dopiero po chwili łapię się na tym, co powiedziałem.

- Co? – przez zdziwione miny chłopaków w końcu zaczynam się śmiać.

Jednak moja radość nie trwa zbyt długo. Kiedy widzę jak Karola flirtuje z jakimś kolesiem przy barze, uśmiech szybko schodzi mi z ust. Typek perfidnie ją podrywa, a jej najwyraźniej to się podoba. Ze złości zaciskam pięść.

- Odpuść sobie. – czuję, jak Damian poklepuje mnie po ramieniu.

- Nigdy nie byłeś taki zazdrosny... - mówi Misiek, po czym drapie się po głowie. - Chyba, że... - urywa w połowie. Ciekawe do czego zmierza...

- Dawno mówiłem, że nic z tego nie będzie… - dodaje Marcin. Znawca się znalazł… - Jesteście tacy sami, a to nigdy nie wróży niczego dobrego.

- Jeszcze zacznij pieprzyć jak to przeciwieństwa się przyciągają… - prycham i wkurzony wracam do wody. Muszę popływać. Może w ten sposób wyładuję złość.

***

Muszę przyznać, że przez cały dzień świetnie się bawiłam. Na moje nieszczęście wieczór minął nie wiadomo kiedy, a co za tym idzie jest środek nocy... Pierwszej z kilku spędzona sam na sam ze Zbyszkiem. Oczywiście, musiał zarezerwować nam jeden pokój w dodatku z jednym łóżkiem. W sumie mogłabym wynająć jakaś jedynkę, ale po co robić jeszcze większą szopkę? Bartman zawsze może przespać się na podłodze...
- Zapomnij. - mówi, kiedy wręczam mu jego poduszkę i koc.
- Nie podoba się? Zawsze możesz iść do kogoś do pokoju... - z dumą unoszę brew.
- Już mam pokój i nie zamierzam zamieniać go na inny. - wyszczerza te swoje zęby i kładzie pościel z powrotem na swoje miejsce. - Poza tym nieraz spaliśmy w jednym łóżku...
Nie mam zamiaru zachowywać się jak dziecko i nie będę się z nim kłócić. Łóżko jest wielkie, więc spokojnie się zmieścimy. Niech tylko spróbuje się do mnie dobierać...
- Idę wziąć prysznic.
- O nie! - oburzam się. - Idę pierwsza!
- Za późno! - śmiejąc się, zamyka za sobą drzwi od łazienki. O nie, Panie Bartman... Gdy tylko słyszę szum lejącej się wody, wchodzę za nim do łazienki. Związuję włosy i ściągam ubrania.
- Posuń się. - mówię, kiedy otwieram drzwi od kabiny prysznicowej. Jego mina jest nie do opisania. Nie jest w stanie wydobyć z siebie słowa. Doskonale wiem, o czym teraz myśli. - No, co? - spoglądam na niego. - Nieraz widziałam Cię nago. W sumie nie ma żadnych rewelacji. - zjeżdżam go wzrokiem i jak gdyby nic zaczynam się myć.
____________________________________________________________
Dodaję z tableta, więc ciężko jest mi poinformować zainteresowane osoby o nowym rozdziale - zrobię to jak najszybciej! :) Pozdrawiam